Δώρα από τη φυλακή για τον μικρό Μπελογιάννη
Δέκα βιβλία-μινιατούρες που είχαν αποδέκτη το μοναχοπαίδι της, τον Νίκο Μπελογιάννη, έγραψε, διασκεύασε, ζωγράφισε και βιβλιοδέτησε με τα χέρια της η Ελλη Παππά.
Γεννημένος το 1951, ο καρπός του συντρόφου της Νίκου Μπελογιάννη που εκτελέστηκε, έζησε τρία χρόνια στη φυλακή με τη μάνα του και μετά, καθώς ο νόμος το απαγόρευε, μεγάλωσε με τη φροντίδα της Διδώς Σωτηρίου, αδελφής της Ελλης Παππά. Αυτά τα δημιουργήματα-δώρα από τις φυλακές Καλλιθέας ανατυπώθηκαν και περιλαμβάνονται σε μια κασετίνα από χαρτόκουτο, με τον τίτλο «Μικρογραφίες-βιβλία από τη φυλακή» (συνέκδοση: Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο και εκδόσεις Καλειδοσκόπιο).
Θυμάται η Ελλη Παππά σ' ένα βιβλιαράκι που συνοδεύει την έκδοση, πώς γεννήθηκε η ιδέα: «Γεννημένος το 1951, είχε μπει πια στον έκτο χρόνο του κι εμένα μου είχε κολλήσει η ιδέα πως η πρώτη, τελείως προσωπική, ολότελα "δική του" βιβλιοθήκη έπρεπε να έχει αυτό το λιλιπούτειο σχήμα κι ας είχε μάθει να διαβάζει (και να γράφει) από τα τέσσερα χρόνια του. Υστερα από πολλή σκέψη, το αποφάσισα. Κάθε μήνα θα του έστελνα ένα τόσο δα βιβλιαράκι με δικά μου παραμύθια, φτιαγμένο όλο από τα χέρια μου, και στο τέλος θα έπαιρνε και μια "βιβλιοθήκη" στα ίδια μέτρα για να τα καμαρώνει ωραία τοποθετημένα στη σειρά».
Τα οκτώ πρώτα είναι γραμμένα το 1957 και τα δύο τελευταία το 1958: «Ο καλός φίλος ο Μπόκο. Παραμύθι» (Απρίλιος), «Το τραγούδι του Μάη» (Μάιος), «Το παραμύθι της Ηλιοχώρας» (Ιούνιος), «Τρεις μύθοι του Λαφονταίν» (Ιούλιος), «Η ιστορία του ξιπασμένου αλόγου» (Αύγουστος), «Ελλάδα. Λεύκωμα με εικόνες της πατρίδας μας» (Σεπτέμβριος), «Ελλάδα. Εθνικές φορεσιές» (Οκτώβριος), «Η ιστορία της οικογένειας Λιονταράκη» (Νοέμβριος), «Το κουκλοθέατρο του Μαθιού. Ο Φσούντικ, ο Γιαννιός και ο Μαθιός» (Φεβρουάριος), «Ο λύκος του Τσουγκστάν. Διασκευή από κινέζικο παραμύθι» (Αύγουστος).
Ισως κάποιες τεχνικές λεπτομέρειες φωτίζουν το εγχείρημά της, πάντα σκεπτόμενοι υπό ποιες συνθήκες φιλοτεχνήθηκαν: «Εφτιαξα λοιπόν το πρώτο βιβλιαράκι, τον "Μπόκο το καλό ελεφαντάκι". Το περιποιήθηκα ιδιαίτερα, ως και "κουβρ λιβρ", ας πούμε βιβλιοκάλυμμα, του έφτιαξα, ακριβώς όπως με τα κανονικά βιβλία που κάναμε δώρο στους "έξω", τους δικούς και τους φίλους, ντυμένα με κεντητά καλύμματα, μα εγώ εκείνο τον καιρό το είχα ρίξει στη ζωγραφική. Ακουαρέλες, ώς και ζωγραφική με λάδι αποτόλμησα, και αποφάσισα εικονογραφημένες να είναι οι μινιατούρες μου».
Ωστόσο, περισσότερο δυσκολεύτηκε στο δέσιμο των βιβλίων, καθώς δεν το είχε επιχειρήσει ποτέ: «Προσπάθησα, και κάτι κατάφερα, αν κρίνω από την αντοχή τους στο χρόνο. Στο τέλος πήρα το χαρτόνι, το έκοψα στο απαιτούμενο μέγεθος, το σκλήρυνα με μπόλικη κόλλα και έφτιαξα και τη βιβλιοθήκη-έπιπλο, που δεν διασώθηκε».
Γεννημένος το 1951, ο καρπός του συντρόφου της Νίκου Μπελογιάννη που εκτελέστηκε, έζησε τρία χρόνια στη φυλακή με τη μάνα του και μετά, καθώς ο νόμος το απαγόρευε, μεγάλωσε με τη φροντίδα της Διδώς Σωτηρίου, αδελφής της Ελλης Παππά. Αυτά τα δημιουργήματα-δώρα από τις φυλακές Καλλιθέας ανατυπώθηκαν και περιλαμβάνονται σε μια κασετίνα από χαρτόκουτο, με τον τίτλο «Μικρογραφίες-βιβλία από τη φυλακή» (συνέκδοση: Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο και εκδόσεις Καλειδοσκόπιο). Θυμάται η Ελλη Παππά σ' ένα βιβλιαράκι που συνοδεύει την έκδοση, πώς γεννήθηκε η ιδέα: «Γεννημένος το 1951, είχε μπει πια στον έκτο χρόνο του κι εμένα μου είχε κολλήσει η ιδέα πως η πρώτη, τελείως προσωπική, ολότελα "δική του" βιβλιοθήκη έπρεπε να έχει αυτό το λιλιπούτειο σχήμα κι ας είχε μάθει να διαβάζει (και να γράφει) από τα τέσσερα χρόνια του. Υστερα από πολλή σκέψη, το αποφάσισα. Κάθε μήνα θα του έστελνα ένα τόσο δα βιβλιαράκι με δικά μου παραμύθια, φτιαγμένο όλο από τα χέρια μου, και στο τέλος θα έπαιρνε και μια "βιβλιοθήκη" στα ίδια μέτρα για να τα καμαρώνει ωραία τοποθετημένα στη σειρά».
Τα οκτώ πρώτα είναι γραμμένα το 1957 και τα δύο τελευταία το 1958: «Ο καλός φίλος ο Μπόκο. Παραμύθι» (Απρίλιος), «Το τραγούδι του Μάη» (Μάιος), «Το παραμύθι της Ηλιοχώρας» (Ιούνιος), «Τρεις μύθοι του Λαφονταίν» (Ιούλιος), «Η ιστορία του ξιπασμένου αλόγου» (Αύγουστος), «Ελλάδα. Λεύκωμα με εικόνες της πατρίδας μας» (Σεπτέμβριος), «Ελλάδα. Εθνικές φορεσιές» (Οκτώβριος), «Η ιστορία της οικογένειας Λιονταράκη» (Νοέμβριος), «Το κουκλοθέατρο του Μαθιού. Ο Φσούντικ, ο Γιαννιός και ο Μαθιός» (Φεβρουάριος), «Ο λύκος του Τσουγκστάν. Διασκευή από κινέζικο παραμύθι» (Αύγουστος).
Ισως κάποιες τεχνικές λεπτομέρειες φωτίζουν το εγχείρημά της, πάντα σκεπτόμενοι υπό ποιες συνθήκες φιλοτεχνήθηκαν: «Εφτιαξα λοιπόν το πρώτο βιβλιαράκι, τον "Μπόκο το καλό ελεφαντάκι". Το περιποιήθηκα ιδιαίτερα, ως και "κουβρ λιβρ", ας πούμε βιβλιοκάλυμμα, του έφτιαξα, ακριβώς όπως με τα κανονικά βιβλία που κάναμε δώρο στους "έξω", τους δικούς και τους φίλους, ντυμένα με κεντητά καλύμματα, μα εγώ εκείνο τον καιρό το είχα ρίξει στη ζωγραφική. Ακουαρέλες, ώς και ζωγραφική με λάδι αποτόλμησα, και αποφάσισα εικονογραφημένες να είναι οι μινιατούρες μου».
Ωστόσο, περισσότερο δυσκολεύτηκε στο δέσιμο των βιβλίων, καθώς δεν το είχε επιχειρήσει ποτέ: «Προσπάθησα, και κάτι κατάφερα, αν κρίνω από την αντοχή τους στο χρόνο. Στο τέλος πήρα το χαρτόνι, το έκοψα στο απαιτούμενο μέγεθος, το σκλήρυνα με μπόλικη κόλλα και έφτιαξα και τη βιβλιοθήκη-έπιπλο, που δεν διασώθηκε».
0 σχόλια