Στις 2 Σεπτέμβρη με αυτοκίνητα φτάσαμε στο Μπουρέλι Αλβανίας και καταυλιστήκαμε σε στρατώνες, κάποτε ιταλικές. 

Εκεί παραμείναμε μέχρι τις 23 Οκτώβρη, όπου το βράδυ εκείνο επιβήκαμε σε αυτοκίνητα με προορισμό το λιμάνι Δυρραχίου. Εκεί επιβιβαστήκαμε σε μεγάλο σοβιετικό πλοίο Ερυχώνα με κατεύθυνση τα Δαρδανέλια. Κίνδυνοι πολλοί να γίνουμε αντιληπτοί. 

Διασχίσαμε το Αιγαίο, περάσαμε τα Δαρδανέλια, την Προποντίδα, μπήκαμε στη Μαύρη Θάλασσα και όταν πια ήμασταν στα χωρικά ύδατα της Σοβιετικής Ενωσης (ΣΕ), μας ανακοινώθηκε ότι ο προορισμός μας είναι η χώρα του Μεγάλου Οκτώβρη.

Στις 31 Οκτώβρη φτάσαμε στο πρώτο λιμάνι της Σοβιετικής Ενωσης, στο Πότι, την επομένη με τρένο φτάσαμε στο Μπακού. Με πλοία διαπλεύσαμε την Κασπία και βγήκαμε στο Κρασνοβότσκ και ύστερα από μια μεγάλη και κοπιώδη διαδρομή με τρένο φτάσαμε στην Τασκένδη.


Διασχίζοντας τη στέπα με το τρένο που μας πάει στην πρωτεύουσα του Ουζμπεκιστάν βλέπαμε ανθρώπους διαφόρων εθνοτήτων απ' όπου περνούσαμε. Στο μυαλό μου ερχότανε μια σειρά αναμνήσεις ιστορικές γι' αυτή τη μακρινή γη, για τον Ταμερλάνο και τον Μέγα Αλέξανδρο, που έφτασε σε τούτη δω τη γη, που φτάναμε και εμείς, άγνωστο για πόσο θα ήταν η παραμονή μας.

Φτάνοντας στην Τασκένδη είδαμε έναν άλλο κόσμο.

 Έναν κόσμο αισιόδοξο, χαρούμενο και γεμάτο παλμό δημιουργίας.

 Έναν λαό, που αποτίναξε το ζυγό της φεουδαρχίας, απόχτησε με τον αγώνα του τη γη του και τα μέσα παραγωγής, έγινε νοικοκύρης στον τόπο του. 

Είδαμε έναν κόσμο να εργάζεται αδερφωμένος να χτίζει μια κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση και εθνικές διακρίσεις. 

Είδαμε ανθρώπους κάθε ηλικίας και φυλής να διαβάζουν, όπου στέκονταν περιμένοντας το τραμ, το τρόλεϊ, στα πάρκα. 

Μια θέα ενός καλόκαρδου, ευγενικού λαού, χωρίς άγχος και υποκρισία, πρόθυμος να εξυπηρετήσει. 

Αυτή η εικόνα ήταν αντανάκλαση της αντικειμενικής πραγματικότητας, της σοσιαλιστικής κοινωνίας ...

Μαίρη Ζιώγα