ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ (1918-1943)

Σαν Επονίτης πού ήτανε είχε κάνει τον πόλεμο τραγούδι. Και ξεχώριζε για το καλό του τραγούδι. Στην πόλη μέσα, σε απόμερες γωνιές και στα σκοτεινά υπόγεια, μάθαινε στους συναγωνιστές του τ’ αντάρτικα τραγούδια. Και στο βουνό σαν ανέβαινε για δουλειά συνδέσμου, άφηνε τη φωνή του ξέγνοιαστη και κρουστάλλινη ν’ αγκαλιάσει τις λεύτερες ραχούλες. Εκεί γινότανε άλλος άνθρωπος - ανάπνεε κι άνοιγε τα στήθια του να ρουφήξουν όλο τον αέρα της λευτεριάς και να τον μεταφέρουν στον κάμπο, στις σκλαβωμένες πολιτείες. Κι οι αντάρτες, κάθε φορά σαν ανηφόριζε στα μονοπάτια, τον γνώριζαν απ’ τα τραγούδια του. Κι έλεγαν «τ’ αηδόνι, ο Χάρης μας έρχεται».

Γεννήθηκε στο Ναύπλιο το 1918. Με τη σκλαβιά έδειξε πως κρατάει απ’ τη γενιά των Κολοκοτρωναίων. Τρέχει από χωριό σε χωριό κι από πόλη σε πόλη, πετάει από βουνό σε βουνό, ως τη μέρα που οι προδότες του ’κοψαν το δρόμο. Τον έπιασαν έλληνες χωροφύλακες ― επικεφαλής τους ήταν ο Γκεσταπίτης Γιάννης Καλιάνος. Τον έφεραν στο Στρατοδικείο. Οι Στρατοδίκες μόνιμοι έλληνες αξιωματικοί σαν τον Μπονστακόπουλο και τον Παπαγεωργίου, τον Τρίκα κλπ. Τον καταδίκασαν. Ήτανε βαρύ το έγκλημά του γιατί πολεμούσε για τη λευτεριά της Πατρίδας, γιατί βοηθούσε τους αντάρτες, γιατί δεν έγινε Ταγματα-αλήτης. Οι Γερμανοί έκαναν τα χρέη του δημίου και στις 22 Απρίλη του 1943, μαζί με άλλους Πατριώτες εκτελέσανε και τον Χαρίλαο Κατσούλη.

Τα τραγούδια του δεν ξανακούστηκαν στα σκοτεινά υπόγεια και οι αντάρτες για πολύ καιρό περίμεναν ν’ ακούσουν το αηδόνι τους - ώσπου μια μέρα έμαθαν το μαντάτο. «Ο Χάρης Τουφεκίστηκε και την ώρα του θανάτου του τραγουδούσε».