ΑΘΗΝΑ ΜΑΥΡΟΥ (1926-1944)

Με κρύα ανατριχίλα θυμάται ακόμα η Κοκκινιά το μεγάλο μπλόκο της 17 Αυγούστου του 1944. Διακόσια παλικάρια ντουφεκίστηκαν τη μαύρη εκείνη μέρα στη «Μαρτυρική μάντρα» της Οσίας Ξένης. Κι ανάμεσά τους η Αθηνά Μαύρου.

Δεν είχε κλείσει τα 17 της χρόνια. Απ’ το 1943 ήτανε οργανωμένη στην ΕΠΟΝ. Έτρεχε στη γειτονιά να βοηθήσει τους καταδιωκόμενους, να παρηγορήσει τις μανάδες που χάνανε τα παιδιά τους, ν’ ανακουφίσει τους φυλακισμένους. Ήτανε αρραβωνιασμένη κι έπλαθε τα πιο όμορφα όνειρα για τη ζωή. Κι οραματιζότανε τις μέρες της λευτεριάς, τότε που κι η δικιά της αγάπη θα τράνεβε ακόμα πιο πολύ. Μα τα όμορφα όνειρα κυλίστηκαν στο αίμα εκείνη τη μέρα στη μαρτυρική μάντρα.

Ήτανε 6½ η ώρα το πρωί όταν την πήρανε απ’ το σπίτι της. «Ποια είναι η Αθηνά;», μούγκρισε ο προδότης με τη μάσκα. «Εγώ είμαι», φώναξε η αδερφή της. Μα η Αθηνά πετάχτηκε στη μέση κι ατρόμητη κι αγέρωχη φώναξε στους δήμιους: «Όχι, εγώ είμαι, τι θέλετε;». Θέλουν να την πάρουν μισόγυμνη, μα αυτή αντιστέκεται. Δεν τους αφήνει να την πλησιάσουν ώσπου να ντυθεί. Στη μάντρα της λένε κάποιοι συναγωνιστές της να φύγει, σε μια στιγμή που της δίνεται η ευκαιρία. Μα αυτή τους απαντάει: «Θα μείνω εδώ με τ’ άλλα τα παιδιά. Κι ό,τι γίνει ας γίνει για όλους».

Η σφαγή αρχίζει. Πολλοί λιποψυχούν κι η Αθηνά που φοβάται μη μαρτυρήσουν τους φωνάζει: «Κλειστό το στόμα, μη κάψετε κι άλλα σπίτια». Μαζί με δυο άλλες λεβέντισσες, την Κούλα και τη Διαμάντω, στήθηκε στον τοίχο. Και δέχτηκε με το κεφάλι ψηλά το θάνατο…