Το Σεπτέμβριο του 1942 τα πρώτα τμήματα της 6ης Στρατιάς λάμβαναν θέσεις μέσα στο Στάλινγκραντ. Από τις πρώτες κιόλας ώρες έγινε αντιληπτό ότι η μάζα τσιμεντένιων κτιρίων θα μετέβαλλαν το τοπίο με τους εκτεταμένους βομβαρδισμούς σε μια θάλασσα ερειπίων που θα καθιστούσαν τις οδομαχίες σε καθημερινό φαινόμενο. Οι άνδρες της 6ης Στρατιάς υπήρξαν σκληραγωγημένο σώμα. Το ιστορικό τους αναγράφει αρκετές μάχες και εγκλήματα πολέμου ενάντια σε διάφορες πληθυσμιακές ομάδες. Το φόβητρο των στρατιωτών της 6ης Στρατιάς, όπως το διηγείται και ο ίδιος ο λοχίας της Κούρτ Μίλλερ υπήρξε η ξαφνική επίθεση των ελεύθερων σκοπευτών του Κόκκινου Στρατού. "Άξαφνα έβλεπες το διοικητή σου να κλονίζεται και να πέφτει. Μετά ακολουθούσαν οι στρατιώτες. Ο θάνατος σε παραμόνευε από παντού". Στο πόλεμο των ποντικών, όπως τον αποκαλούν, οι άνδρες της 62ης Στρατιάς μάχονταν με πείσμα, οι πραγματικοί "αστέρες" όμως του αγώνα υπήρξαν οι ελεύθεροι σκοπευτές. 40 νεκροί Γερμανοί εξασφάλιζαν τον τίτλο του "ευγενούς σκοπευτή" από εκεί και μετά οι σοβιετικοί ελεύθεροι σκοπευτές επιδίδονταν σε μια άμιλλα κυνηγιού του ναζιστικού κτήνους. Στις 20 Σεπτεμβρίου έφθασε στην πόλη ο Βασίλι Ιβάνοβιτς Ζάιτσεφ. Ήταν ελεύθερος σκοπευτής του Κόκκινου Στρατού με καταγωγή από το Ελινίνσκι των Ουραλίων. Μικρό παιδί ακολουθούσε τον πατέρα και τον παππού του στο κυνήγι των ελαφιών. Μέσα στις πρώτες 10 ημέρες παραμονής του στην 62η Στρατιά, ο Βασίλι Ζάιτσεφ σκότωσε τους πρώτους 40 Γερμανούς, ανάμεσα στους οποίους και ένας λοχαγός. Οι νεκροί ανήκαν στην 284η Μεραρχία Πεζικού. Στο τέλος του Οκτώβρη τα θύματα του Ζάιτσεφ ξεπέρασαν τα 100 και το όνομά του έγινε γνωστό στους κύκλους των αξιωματικών της 62ης Στρατιάς. Αργότερα τον ίδιο μήνα, ο Ζάιτσεφ θα τιμηθεί με το βραβείο Λένιν και ο στρατηγός Τσουίκοφ θα τον καλέσει στο καταφύγιό του για μια προσωπική συνέντευξη. Εκεί θα του ανατεθεί ο σχηματισμός ενός ανεπίσημου σχολείου ελευθέρων σκοπευτών μέσα στο Στάλινγκραντ. "Απόφοιτοι" της σχολής θα υπάρξουν οι έτεροι θρυλικοί σκοπευτές Ανατόλι Τσέκοβ, Βικτώρ Μεντβέντεβ και η δεκαοκτάχρονη Τάνια Τσέρνοβα.

kokkinosfakelos.blogspot.gr

Η εκπαίδευσή τους ξεκινά με δύο ημέρες στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Εκεί παρατηρούν τον εχθρό ο οποίος απέχει μόλις μερικές δεκάδες μέτρα. Υπό την καθοδήγηση του Ζάιτσεφ ξεκινούν να χτυπούν τους στόχους τους την τρίτη ημέρα. Αυτοαποκαλούνται λαγοί γιατί "εκτός από την ικανότητα στο τρέξιμο και την αποφυγή, είχαν και πολύ δυνατό δάγκωμα". Η ίδια η Τσέρνοβα θα φθάσει τους 80 νεκρούς. Παράλληλα με την εκπαίδευση, ο Ζάιτσεφ εξακολουθεί τις μοναχικές του πορείες στο χιονισμένο Στάλινγκραντ σκοτώνοντας μεθοδικά άνδρες της ναζιστικής πολεμικής μηχανής. Παρόλα αυτά δεν θα ξεπεράσει τον σύντροφό του σκοπευτή "Ζικάν" που θα ξεπεράσει τους 224 νεκρούς.
Η δημοτικότητα του Ζάιτσεφ υπήρξε ιδιαίτερα μεγάλη ανάμεσα στο σοβιετικό λαό κυρίως λόγω της προβολής του από τον κομισάριο Ντανίλοφ που εργάζονταν στην αρχισυνταξία της εφημερίδας "Η άμυνα της πατρίδας". Ο κομισάριος ανάδειξε τις αρετές του Ζάιτσεφ μετατρέποντάς τον σε πρότυπο του σοβιετικού στρατιώτη.

Η αναμέτρηση

Παράλληλα στη γερμανική διοίκηση το όνομα Ζάιτσεφ είχε γίνει ήδη γνωστό. Οι αναφορές της 6ης Στρατιάς τον αναφέρουν τακτικά. Με επείγον σήμα ζητήθηκε από το Βερολίνο να αποσταλεί στο Στάλινγκραντ ο ικανότερος σκοπευτής του γερμανικού στρατού και εκείνο ανταποκρίθηκε άμεσα στέλνοντας τον τριανταεξάχρονο συνταγματάρχη των SS Χάιντς φον Κρουπ Θόρβαλντ, ο οποίος ηγείτο της Σχολής Ελεύθερων Σκοπευτών στο Γκόσεν και θεωρείτο σε ολόκληρη τη Γερμανία σκοπευτής θρύλος. Η άφιξη του Θόρβαλντ έγινε γνωστή στο γερμανικό επιτελείο από έναν Γερμανό αιχμάλωτο. Ωστόσο o Ζάιτσεφ και η Stavka δεν γνώριζαν το σημείο άφιξης ή δράσης του Θόρβαλντ. Μερικές ημέρες μετά, ο Γερμανός σκοπευτής θα εκδηλωθεί κοντά στο εργοστάσιο χημικών Λαζάρ όπου θα χάσουν τη ζωή τους 5 σοβιετικοί αξιωματικοί. 

Μερικές ημέρες μετά θα χάσει τη ζωή του ο σοβιετικός ελεύθερος σκοπευτής Μπαουγκντέρις από τη Γεωργία και ο εξίσου έμπειρος Κονσταντίν Μορόζοφ. Τα τραύματά τους υποδεικνύουν την ύπαρξη ελεύθερου σκοπευτή κοντά στην πλατεία 9ης Ιανουαρίου.
Ο Ζάιτσεφ θα μεταβεί στην πλατεία την επομένη και θα ξεκινήσει με τη μελέτη του χώρου. Κοντά του βρίσκεται ο Νικολάι Κουλίκοφ ως παρατηρητής και ο κομισάριος Ντανίλοφ έτοιμος να καταγράψει κάθε λεπτό της επικείμενης αναμέτρησης. Μετά από μερικές ώρες οι σοβιετικοί θα παρατηρήσουν κίνηση ενός γερμανικού κράνους μέσα στα ερείπια. Ο Ντανίλοφ αναφωνεί: "Τον είδα! Θα σας δείξω που είναι". Το επόμενο δευτερόλεπτο πέφτει νεκρός από την σφαίρα του Γερμανού. Ο Ζάιτσεφ αντιλαμβάνεται ότι προφανώς η κίνηση του κράνους προέρχεται από βοηθό του Θόρνβαλντ, αφού η φύση του τραύματος του Ντανίλοφ έδειχνε ότι ο σκοπευτής βρίσκονταν μερικά μέτρα πιο χαμηλά. Ο Ζάιτσεφ γράφει για τη θέση του Γερμανού: " Στα αριστερά μας βρίσκονταν ένα εγκαταλελειμμένο άρμα μάχης και στα δεξιά υπήρχε ένα πολυβολείο. Που ήταν; Στο άρμα; Όχι ένας έμπειρος σκοπευτής δεν θα επέλεγε μια τέτοια θέση. Στο πολυβολείο ίσως; Ούτε εκεί καθώς η θυρίδα του ήταν κλειστή. Μεταξύ του πολυβολείου και του άρματος υπήρχε ένα κομμάτι χαλύβδινης πλάκας που σκέπαζε έναν σωρό από χαλάσματα στο κέντρο της πλατείας. Τοποθέτησα τον εαυτό μου στη θέση του εχθρού και σκέφτηκα ποια θέση θα ήταν καλύτερη. Προφανώς αυτή η τελευταία γιατί βάλλοντας από το εσωτερικό της δεν θα προδίδονταν από τη λάμψη της εκπυρσοκρότησης.

Σίγουρα ήταν εκεί κάτω από τον σωρό στη μέση των δύο στρατοπέδων. Σκέφτηκα ότι έπρεπε να σιγουρευτώ. Τοποθέτησα ένα γάντι σε ένα μικρό ξύλο και το σήκωσα. Ακούστηκε ένας πυροβολισμός. Άφησα προσεκτικά το ξύλο και εξέτασα προσεκτικά την τρύπα. Η φορά σήμαινε πως ο ναζί ήταν κάτω από την χαλύβδινη πλάκα. Τώρα έπρεπε να τοποθετήσω έστω ένα μέρος του κεφαλιού του στη διόπτρα μου. Έπρεπε να μελετήσω την ιδιοσυγκρασία του. Δεν θα εγκατέλειπε την επιτυχημένη θέση του."
Ο Ζάιτσεφ παρατηρούσε έως το πρώτο σκοτάδι. Φρόντισε να σφηνώσει χαμηλά στο τείχος του χαρακώματος ένα κενό βλήμα όλμου μέσα από το οποίο θα στόχευε με το όπλο του. 'Οταν ξημέρωσε ο Ζάιτσεφ ήταν έτοιμος να πραγματοποιήσει τη βολή του. Ο Ζάιτσεφ διέταξε τον Κουλίκοφ να πυροβολήσει στα τυφλά και αμέσως να σηκώσει το κράνος του δήθεν για να δει τα αποτελέσματα. Ο Ζάιτσεφ αντιλήφθηκε αμέσως μια λάμψει από τη μεριά του Γερμανού και αμέσως πυροβόλησε λίγο πιο ψηλά από αυτή εκεί που υπέθετε ότι βρίσκεται το κεφάλι του Γερμανού. Ακολούθησε σιωπή.
Ώρες μετά και ενώ ούτε ο Ζάιτσεφ ούτε ο Γερμανός φαίνονταν να κινούνται, ο Ζάιτσεφ αποφάσισε να πλησιάσει για να εντοπίσει εάν ο Γερμανός ζούσε. Με χίλιες προφυλάξεις, ο Ζάιτσεφ βρέθηκε στο χαλύβδινο παραπέτασμα για να εντοπίσει τον Θόρνβαλντ νεκρό. Ο καθηγητής είχε παραβιάσει τον πρώτο κανόνα των ελεύθερων σκοπευτών: Δεν πρέπει να βάλλεις ποτέ πολλές φορές από την ίδια θέση. Έως σήμερα η διόπτρα του Θόρνβαλντ εκτίθεται στο Μουσείο Ενόπλων Δυνάμεων της Μόσχας.



Στις επόμενες ημέρες ο Ζάιτσεφ και η Τάνια εξακολούθησαν το κυνήγι τους στο Στάλινγκραντ. Μια έκρηξη νάρκης όμως τραυμάτισε τους δύο και χώρισε τους δρόμους τους. Ο Ζάιτσεφ μεταφέρθηκε αμέσως στην ανατολική όχθη του Βόλγα με προσωρινή απώλεια όρασης, ενώ η Τάνια διακομίστηκε αμέσως στην Τασκένδη για να εγχειριστεί αφού είχε υποστεί σοβαρή ζημιά στην κοιλιακή χώρα. Ο χωρισμός των δύο (πιθανότατα εραστών) δεν αποκαταστάθηκε μετά την αποθεραπεία τους καθώς οι αναφορές για την υγεία τους θα χάνονταν στην ογκώδη γραφειοκρατία του πολέμου.

Ο Βασίλι Ζάιτσεφ συνέχισε να εκπαιδεύει τους "λαγούς" του και μετά τον πόλεμο τιμήθηκε με το παράσημο του "Ήρωα της ΕΣΣΔ". Μεταπολεμικά ο Ζάιτσεφ νυμφεύθηκε, απέκτησε 2 παιδιά και εργάστηκε ως διευθυντής σε σχολής μηχανικών στο Κίεβο.