Κόκκινη Μνήμη: 02/2014

Η Μαρία Φωκά, για τους νεότερους, ήταν η αγαπημένη γιαγιά των σίριαλ, αλλά για τους παλαιότερους, που διατηρούν μνήμες απο τα χρόνια του πολέμου, ήταν μια σεμνή αγωνίστρια του θεάτρου και της ζωής.
Η Φωκά στα μαύρα χρόνια της γερμανικής κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και ως μέλος του ΚΚΕ συμμετείχε στους αγώνες.
Πάλεψε για τις ιδέες της και στα μεταπολεμικά χρόνια κάθισε στο εδώλιο και καταδικάστηκε ως κατάσκοπος κατά της Ελλάδας! Ηταν η εποχή του ψυχρού πολέμου και οι κομμουνιστές αντιμετωπίζονταν ως πράκτορες της Σοβιετικής Ένωσης.
Την περίοδο της παρανομίας του ΚΚΕ, ήρθε σε επαφή με αριστερούς στο Παρίσι, που της έδωσαν χρήματα, για να τα μεταφέρει στο κόμμα στην Αθήνα. Έλειπε, όμως, ο άνθρωπος, στον οποίο έπρεπε να παραδώσει τα χρήματα. Ετσι, η Φωκά του άφησε ένα σημείωμα.
Η αστυνομία έκανε έφοδο στο αρτοποιείο, όπου θα παραδίδονταν τα χρήματα, βρήκε το σημείωμα και ενοχοποίησε τη νεαρή ηθοποιό. Αυτό ήταν αρκετό, για να την κατηγορήσουν -όπως όλους τους κομμουνιστές- για αντεθνική δράση και κατασκοπεία.
Έτσι, το 1952, βρέθηκε συγκατηγορούμενη των Νίκου Μπελογιάννη, Αργυριάδη, Μπάτση, Καλούμενου, Έλλης Παππά-Ιωαννίδου και πολλών άλλων, στην περίφημη δίκη, που κατέληξε σε εκτελέσεις. Στα πρακτικά αναφέρεται με το όνομα Μαρία Καλλέργη, δηλαδή με το όνομα του τότε συζύγου της, Λυκούργου Καλλέργη, επίσης ηθοποιού.
Το Διαρκές Στρατοδικείο Αθηνών αποφάνθηκε ότι οι κατηγορούμενοι «εκηρύχθησαν ένοχοι». Ειδικότερα, καταδίκασε «διά ψήφων 3-2 την Καλλέργη Μαρία επί σκοπώ κατασκοπείας». Η ποινή αρχικά ήταν ισόβια κάθειρξη, αλλά αργότερα μειώθηκε σε 10 χρόνια κάθειρξη και επιβλήθηκε «αποστέρησις των πολιτικών δικαιωμάτων επί 10ετίαν».

Ο μάρτυρας που «έκαψε» τη Φωκά
Από τα πρακτικά της δίκης του «Διαρκούς Στρατοδικείου Αθηνών (Τμήμα Β), κατά τις συνεδριάσεις του Φεβρουαρίου και της 1ης Μαρτίου του 1952, εντοπίσαμε το κάτωθι απόσπασμα, από την κατάθεση του μάρτυρα κατηγορίας Κωνσταντίνου Παπαθανασίου:
«Μετά την λήξιν του συμμοριτισμού υπήρχον πληροφορίαι ότι ειργάζοντο παρανόμως δίκτυα πληροφοριοδοτών και κατασκόπων, κατωρθώθη δε να τεθώμεν επί τα ίχνη των. Το πρώτο εντοπίσθη ασύρματος εις Γλυφάδαν...».
Και συνεχίζει: «Η Καλλέργη ήλθεν από το Παρίσι εκ μέρους του Δημητρακαρέα διά να δη αν έφθασαν αι αποσταλείσαι 1.600 λίρες... Τα χρήματα αυτά προωρίζοντο διά τη χρηματοδότησιν του δικτύου».

Η καταδίκη απο το Στρατοδικείο ανάγκασε την ηθοποιό να αποχωριστεί το θέατρο για οκτώ περίπου χρόνια.

Επανήλθε στη σκηνή τη σεζόν 1958-59, σε περιοδεία του Λάμπρου Κωνσταντάρα.

Η Μ. Φωκά γεννήθηκε το 1916 στο Αργοστόλι και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης «Κάρολος Κουν». Πρωτοεμφανίστηκε το 1944 (περίοδος των Δεκεμβριανών), στον ρόλο της Ασημίνας στη «Στέλλα Βιολάντη» του Γρ. Ξενόπουλου, όπου γνωρίστηκε και με τον μετέπειτα σύζυγό της, Λυκούργο Καλλέργη, με τον οποίο απέκτησε μία κόρη.

Η αγαπημένη γιαγιά του θεάτρου και της τηλεόρασης, η στρατευμένη ηθοποιός, άφησε την τελευταία της πνοή μετά από εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς στις 15 Ιουνίου 2001 στο νοσοκομείο St. Thomas του Λονδίνου, όπου ζούσε μαζί με την κόρη της Ισμήνη Καλλέργη.

Ο τάφος της είναι στο κοιμητήριο του Πόρτσμουθ στη Νότια Αγγλία.

mixanitouxronou.gr

ΙΣΤΟΡΙΑ

Πεθαίνοντας στο Λαζαρέτο

Της ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΓΕΩΡΓΑΝΤΑ enet.gr (Το κείμενο αυτό συντάχθηκε ως ελάχιστος φόρος τιμής για όσους εκτελέστηκαν στο Λαζαρέτο και για τα τρία αδέλφια από το Σχηματάρι που χάθηκαν εκείνη τη φοβερή δεκαετία του '40: τον Βαγγέλη Γεωργαντά, που σκοτώθηκε τον Σεπτέμβριο του 1944 σε μάχη που έδωσε ο ΕΛΑΣ ενάντια στους Γερμανούς, τον Μήτσο Γεωργαντά, που εκτελέστηκε στο Λαζαρέτο τον Απρίλιο του 1948, και τον Βασίλη Γεωργαντά, που σκοτώθηκε στον Ελικώνα τον Μάιο 1948 ως μαχητής του ΔΣΕ.) Στην φωτ., ο Μήτσος Γεωργαντάς

«Αυτή τη στιγμή φεύγω για εκτέλεση...»

Ωρα 3 τα μεσάνυχτα. Στη Β' αχτίνα οι φύλακες απόψε έχουν πολλή «δουλειά». Ανοίγουν πρώτα το κελί του Μήτσου Γεωργαντά του Αχιλλέα. Ενα τριαντάχρονο παλικάρι από το Σχηματάρι Θηβών. Τελειόφοιτος Γυμνασίου, γραμματέας της αχτίνας του.
* Ποιον θέλετε; ρωτάει ένας κρατούμενος. Δείχνουν τον Μήτσο.
* Ετοιμος είμαι... σας περίμενα.
Πράγματι, τους περίμενε. Γιατί το 'ξερε ο ίδιος από πριν. Ο Μήτσος γνώρισε και την ιδιαίτερη δοκιμασία της επικείμενης εκτέλεσης. Αυτή η δοκιμασία έδειξε και το χαρακτήρα του, τη γενναιότητά του. Στην ίδια αχτίνα μέναν και οι δύο συγκατηγορούμενοι και χωριανοί του, ο Ταξιάρχης Κουρουτός και ο Λεωνίδας Λάμπρου...

Πριν από μερικές μέρες ο ισοβίτης Παντελής Κουρτίδης είχε καταφέρει να πάρει κρυφά από την υπηρεσία σημείωμα με τα ονόματα της νέας εκτέλεσης. Μέσα σ' αυτούς ήταν και το όνομα του γραμματέα της αχτίνας Μ. Γεωργαντά. Το σημείωμα έπρεπε να δοθεί στον Μήτσο. Ο συναγωνιστής Κουρτίδης βρέθηκε σ' ένα τρομερό δίλημμα. Να το δώσει το χαρτί στον ίδιο που αναφέρει και το όνομά του ή να κάνει άλλο, δικό του, που να αφαιρέσει τον Μήτσο; Αλλά τότε πώς θα ξέρει το κεντρικό γραφείο ότι είναι και ο Μήτσος; Υστερα ο Μήτσος θα το καταλάβει αφού στο νέο χαρτί-σημείωμα θα είναι τα ονόματα των συγκατηγορουμένων του, πώς θα λείπει το δικό του; Επειτα θα δημιουργηθεί και ηθικό θέμα για τον Μήτσο. Θα του γεννηθεί ίσως η εντύπωση πως δεν εκτιμάμε σωστά τη γενναία του ψυχή. Οχι, δεν θα του το κρύψει. Μόνο που προτού του το δώσει θα του πει τι λέει. Εσφιξε την καρδιά του και τράβηξε. Οπως έβγαλε το μοιραίο χαρτάκι, τον ρωτάει ο Μήτσος.
* Ποιους είναι για να πάρουν; Τότε, ένας κόμπος τού στάθηκε στο λαιμό. Εσκυψε το κεφάλι, προσπαθώντας να συγκρατήσει τον εσωτερικό κλονισμό του. Ετσι, δεν έδωσε απάντηση. Ο Μήτσος διάβασε το σημείωμα. Μια σκληράδα πέτρωσε το πρόσωπό του. Απευθυνόμενος στον Κουρτίδη, του λέει: - Συναγωνιστή, εμείς είμαστε οι άνθρωποι της αχτίνας -ήταν και εκείνος μέλος του γραφείου- σ'αυτές τις στιγμές της υπέρτατης δοκιμασίας, μας έχουν εμπιστευθεί ένα ιερό καθήκον. Επομένως, συναισθηματισμοί δεν χωράνε. Κανένας από τους άλλους δεν κατάλαβε ούτε ήταν δυνατόν να καταλάβει ότι ο Μήτσος περνάει τις τελευταίες του μέρες, γιατί στάθηκε ο ίδιος πηγή θάρρους και εμψυχωτικών προτροπών και εκδηλώσεων... (Από το βιβλίο του Λ. Β. Κασσελούρη, «Της Λευτεριάς οι αθάνατοι», εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 1982)