Νίκος Μόττας
Υποψήφιος διδάκτωρ πολιτικών επιστημών και ιστορίας.

atexnos

Ο Τσόρτσιλ είχε πει κάποτε πως ένα ψέμα έχει ήδη γυρίσει το μισό πλανήτη προτού η αλήθεια προλάβει να βάλει το παντελόνι της. Όταν δε το ψέμα είναι μεγάλο, χονδροειδές και επαναλαμβανόμενο- κατά την προσφιλή θεωρία του Γκέμπελς– τότε ο λαός αναπόφευκτα θα το πιστέψει.

Ένα τέτοιο μεγάλο, χονδροειδές και επαναλαμβανόμενο εδώ και περισσότερο από μισό αιώνα ψέμα που οι (δεξιοί και αριστεροί) δημοσιολόγοι-απολογητές του ιμπεριαλισμού ανεμίζουν ως αντικομμουνιστική παντιέρα είναι η περίφημη «Σφαγή του Κατίν».

Τι συνέβη λοιπόν στο Κατίν; Τα γεγονότα, σύμφωνα με την εκδοχή των Ναζί, της πολωνικής κυβέρνησης και της αντικομμουνιστικής «ιστοριογραφίας», έχουν συνοπτικά ως εξής:

Στις 13 Απρίλη 1943, δύο σχεδόν μήνες μετά την πανωλεθρία των Ναζί στο Στάλινγκραντ, ο ραδιοφωνικός σταθμός της ναζιστικής Γερμανίας στο Βερολίνο ανακοίνωσε πως η Βέρμαχτ «ανακάλυψε» έναν μαζικό τάφο 3.000 Πολωνών αξιωματικών στο δάσος του Κατίν, κοντά στην πόλη Σμολένσκ. Αργότερα, σύμφωνα με στοιχεία της «Μαύρης βίβλου του Κομμουνισμού» (ενός αντικομμουνιστικού λίβελου με ακαδημαϊκό περιτύλιγμα), ο αριθμός των θυμάτων αποδείχθηκε αρκετά μεγαλύτερος: από 15.000 στις 22.000 με 25.700. Ο ένοχος του εγκλήματος; Μα, φυσικά, οι «εβραιομποσελβίκοι», η Σοβιετική Ένωση και ο Στάλιν.

Σύμφωνα με την εκδοχή των Ναζί, την οποία έσπευσε να υιοθετήσει αμέσως η τότε εξόριστη πολωνική ηγεσία του στρατηγού Σικόρσκι, το έγκλημα το είχαν διαπράξει οι σοβιετικοί. Η Σοβιετική Ένωση αντέδρασε στις κατηγορίες, κάνοντας λόγο για ναζιστική προπαγάνδα. Το 1946 η Μόσχα, δια του εκπροσώπου της στις Δίκες της Νυρεμβέργης, του νομικού Ρόμαν Ρουντένκο, ζήτησε να συμπεριληφθεί στο δικαστήριο η υπόθεση του «Κατίν», καθότι επρόκειτο ουσιαστικά για έγκλημα πολέμου. Τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Βρετανία αρνήθηκαν την σοβιετική πρόταση.

Η «υπόθεση Κατίν» ξαναήρθε (τυχαία άραγε;) στο προσκήνιο στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν η αντεπανάσταση των Γκορμπατσόφ-Γιέλτσιν πραγματοποιούσε την τελική της επίθεση στα ερείπια της ΕΣΣΔ. Σύμφωνα με «άκρως απόρρητα» έγγραφα που η κυβέρνηση Γιέλτσιν είχε «ανακαλύψει» στα σοβιετικά αρχεία, δεν υπήρχε καμία αμφιβολία: τα ανώτατα καθοδηγητικά όργανα του Κομμουνιστικού Κόμματος είχαν διατάξει την σφαγή στο Κατίν. Στις 16 Οκτώβρη 1992, σε συνεδρίαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Ρωσικής Ομοσπονδίας όπου δικάζονταν (ως οργάνωση αντισυνταγματική) το ΚΚΣΕ, οι εκπρόσωποι του Γιέλτσιν, Μακάροφ και Σαχράι, παρουσίαζαν τα «φρεσκοεντοπισμένα» έγγραφα. Σε αυτά, σύμφωνα με τη ρωσική κυβέρνηση, περιλαμβάνονταν: α) Μια τετρασέλιδη πρόταση του Λαϊκού Επιτρόπου για τις Εσωτερικές Υποθέσεις Λ.Μπέρια, με ημερομηνία “Μάρτης 1940”, όπου εισηγούνταν στο ΠΓ του ΚΚ(μπ) την εκτέλεση 25.700 πολωνών αιχμαλώτων, β) Απόσπασμα από τα πρακτικά της 13ης Συνόδου του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚ(μπ), με ημερομηνία 5 Μαρτίου 1940, όπου εγκρίνονταν η πρόταση Μπέρια, γ) Επιστολή του επικεφαλής της KGB Σεπέλιν προς το Ν.Χρουστσόφ, με ημερομηνία 3 Μαρτίου 1959, με θέμα την καταστροφή των παραπάνω εγγράφων.

Αντίγραφα των παραπάνω «ντοκουμέντων» είχαν μάλιστα παραδωθεί τότε, μετά βαϊων και κλάδων, από τον ίδιο το Γιέλτσιν στον πολωνό ομόλογο του – και πρωτεργάτη της αντεπανάστασης στην Πολωνία- Λεχ Βαλέσα. Κάπως έτσι- και με τη βούλα πλέον του επίσημου αστικού ρωσικού κράτους- δικαιώνονταν η χιτλερική εκδοχή της υπόθεσης Κατίν. Ένοχη η Σοβιετική Ένωση, το Κομμουνιστικό Κόμμα και ασφαλώς ο Στάλιν. Την ίδια στάση με την ηγεσία Γιέλτσιν κρατά μέχρι σήμερα η κυβέρνηση Πούτιν, αναπαράγοντας την θεωρία της σοβιετικής ενοχής για την σφαγή του Κατίν.

Η ναζιστική εκδοχή της «υπόθεσης Κατίν»– η ίδια δηλαδή εκδοχή που αποδέχεται το σύνολο της αστικής ιστοριογραφίας- θα μπορούσε πράγματι να είναι ένα πολύ πειστικό σενάριο. Έχει, άλλωστε, όλα εκείνα τα στοιχεία της αληθοφάνειας που χαρακτηρίζουν μια καλοστημένη, καλοσκηνοθετημένη προπαγάνδα. Δυστυχώς, όμως, για τους εμπνευστές της εν λόγω προπαγάνδας και τους καλοθελητές που επί τόσες δεκαετίες την αναπαράγουν, η αλήθεια βγαίνει κάποτε στο φως, όσους τόνους λάσπη κι’ αν ρίξεις επάνω της, όσο βαθιά κι’ αν τη θάψεις.

Και εξηγούμαστε:

1ον: Σύμφωνα με τους Ναζί η δολοφονία των Πολωνών διαπράχθηκε πριν τον καλοκαίρι (Ιούνης) του 1941 (η επίσημη εκδοχή κάνει λόγο για Απρίλη-Μάη 1940), προτού δηλαδή ξεκινήσει η χιτλερική επίθεση ενάντια στην ΕΣΣΔ. Κατά την εκταφή των πτωμάτων, ωστόσο, βρέθηκαν έγγραφα που φέρουν ημερομηνία «20 Οκτωβρίου 1941». Φυσικά, τον Οκτώβρη του 1941 δεν υπήρχαν σοβιετικοί στην περιοχή του Κατίν, καθώς η περιοχή είχε από καιρό καταληφθεί απ’ τα ναζιστικά στρατεύματα.

2ον: Η ιατροδικαστική έκθεση της υποτιθέμενα «διεθνούς επιτροπής» που συνέστησε το γερμανικό υπουργείο προπαγάνδας για να διερευνήσει την υπόθεση κατέληξε στο εξής συμπέρασμα: ως χρόνος ταφής των πτωμάτων προσδιοριζόταν ημερομηνία κατά πολύ μεταγενέστερη αυτής που ισχυρίζονταν η ναζιστική προπαγάνδα. Σύμφωνα με επιστήμονες (Χάγιεκ, Μαρκόφ) που μετείχαν στην ιατροδικαστική μελέτη ο χρόνος ταφής των πτωμάτων προσδοιορίζονταν μεταξύ τέλους του ’41 και αρχών του 1942. Δηλαδή, κατά την περίοδο που την περιοχή κατείχαν οι Ναζί. (Έκθεση Νικολάϊ Μπουρντένκο, Report of Burdenko Special Commission, 1944).

3ον: Σύμφωνα με έρευνες εμπειρογνωμόνων ιατροδικαστών που το 1943 συμμετείχαν στην επιτροπή του γερμανού καθηγητή Δρ. Γκέρχαρντ Μπουτς (G.Buhtz) ο χρόνος της δολοφονίας των θυμάτων τοποθετείται στο φθινόπωρο του 1941 – πολύ αργότερα δηλαδή από την ημερομηνία που ισχυρίζονταν οι Ναζί και σίγουρα σε μια περίοδο που η περιοχή είχε καταληφθεί από γερμανικά στρατεύματα.

4ον: Στο υλικό που βρέθηκε στον ομαδικό τάφο περιλαμβάνονταν κάλυκες από σφαίρες των 9mm, των 7,65mm και 6,35mm, ενώ ένας αριθμός πτωμάτων είχαν δεμένα τα χέρια με σπάγκο. Τα στοιχεία αυτά είναι εξόχως σημαντικά εάν λάβουμε υπ’ όψη ότι α) Σφαίρες των 9 και 7,65 χιλιοστών εκείνη την περίοδο δεν είχε στην κατοχή του ο σοβιετικός στρατός, αλλά τα ναζιστικά στρατεύματα, β) ότι η συντομογραφία “Geko” που ήταν χαραγμένη πάνω σε κάλυκες παρέπεμπε στο γερμανικό εργοστάσιο παραγωγής σφαιρών ονόματι “Genshovik”,γ) ο σπάγκος με τον οποίο τα πτώματα ήταν δεμένα δεν παράγονταν στην ΕΣΣΔ αλλά στη Γερμανία.

5ον: Τα απομνημονεύματα του- εμπνευστή της ναζιστικής προβοκάτσιας- Γκέμπελς είναι, αν μη τι άλλο, αποκαλυπτικά.

Γράφει στο ημερολόγιο του ο υπουργός προπαγάνδας των Ναζί: «Εδωσα οδηγίες να γίνει η ευρύτερη δυνατή εκμετάλλευση αυτού του προπαγανδιστικού υλικού. Θα μπορέσουμε να επιζήσουμε με αυτό για μια – δυο βδομάδες» (14/4/1943). Σε άλλο δε σημείο του ίδιου ημερολογίου σημειώνει: «Δυστυχώς στους τάφους του Κατίν βρέθηκαν γερμανικές σφαίρες… Είναι απαραίτητο αυτή η πληροφορία να παραμείνει άκρως απόρρητη. Αν ποτέ ερχόταν εν γνώσει του εχθρού, η όλη υπόθεση του Κατίν θα κατέρρεε» (8/5/1943).

Σε έγγραφο που περιλαμβάνεται στα αρχεία του ΥΠΕΞ των ΗΠΑ για τις σχέσεις ΗΠΑ-ΟΗΕ υπάρχει άλλη μια ομολογία του γερμανού υπουργού: «Υπολογίζουμε το ενδεχόμενο να πάμε την αντισοβιετική καμπάνια πολύ μακριά, αλλά αισθανόμαστε ότι δεν πρέπει να χάσουμε την ευκαιρία να αξιοποιήσουμε τη Γενική Συνέλευση (του ΟΗΕ) για έναν τόσο πολύτιμο προπαγανδιστικό σκοπό.Μπορούμε να αναδείξουμε τη σφαγή στο Κατίν…» (US Department of State- Foreign Relations of the United States, 1952-1954, Vol.3).

6ον: Όπως σημειώσαμε παραπάνω, δια του εκπροσώπου της στις δίκες της Νυρεμβέργης, το 1946, η Σοβιετική Ένωση ζήτησε να συμπεριληφθεί σε αυτές η υπόθεση του Κατίν. Και το ερώτημα που προβάλει είναι απλούστατο: Εφόσον ήταν πράγματι ένοχη για το έγκλημα στο Κατίν, γιατί να ζητήσει κάτι τέτοιο η σοβιετική ηγεσία; Και ένα επιπρόσθετο ερώτημα: Γιατί οι ΗΠΑ και η Βρετανία ουσιαστικά μπλόκαραν την περαιτέρω εκδίκαση της υπόθεσης, αρνούμενες να στηρίξουν την σοβιετική πρόταση;


7ον: Το κακοστημένο θέατρο με τα δήθεν «άκρως απόρρητα» έγγραφα που η κυβέρνηση Γιέλτσιν- ω εκ θαύματος- «ανακάλυψε» μετά την πτώση της ΕΣΣΔ είναι μια υπόθεση που «μπάζει» από παντού. Και αυτό διότι, πάνω στη βιασύνη τους να πλαστογραφήσουν σοβιετικά έγγραφα, οι πραιτωριανοί του Γιέλτσιν υπέπεσαν σε εξόφθαλμα λάθη. Για παράδειγμα:

α) το υποτιθέμενο έγγραφο-απόφαση της 13ης Συνόδου του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚ(μπ), που εξουσιοδοτούσε τον Λ.Μπέρια να προβεί στη μαζική εκτέλεση, φέρει τις «υπογραφές» τωνΣτάλιν, Μικογιάν, Μολότωφ, Βοροσίλοφ, Καγκάνοβιτς και Καλίνιν. Η… λεπτομέρεια που ξέφυγε της προσοχής των πλαστογράφων ήταν ότι οι δύο τελευταίοι (Καγκάνοβιτς, Καλίνιν)δεν μετείχαν στη 13η Σύνοδο του ΠΓ, το Μάρτη του 1940. Παρ’ όλα αυτά οι «υπογραφές» τους υπήρχαν φαρδιές-πλατιές στο «απόρρητο» έγγραφο.

β) το υποτιθέμενο έγγραφο-πρόταση (με αρχειακό αριθμό 794/Β) του Μπέρια προς το ΠΓ του ΚΚ(μπ) έφερε την ημερομηνία «Μάρτης 1940». Ωστόσο, στα πρακτικά των εξερχομένων εγγράφων της NKVD (Λαϊκό Κομισαριάτο Εσωτερικών Υποθέσεων) που ηγούνταν ο Μπέρια το αρχείο 794/Β βρέθηκε καταχωρημένο με ημερομηνία 29 Φεβρουαρίου 1940. Η λεπτομέρεια αυτή προφανώς ξέφυγε της προσοχής των πλαστογράφων οι οποίοι ανέγραψαν στο κατασκευασμένο έγγραφο «Μάρτης 1940».

γ) τη μεγαλύτερη, ωστόσο, γκάφα, οι πλαστογράφοι του Γιέλτσιν την έκαναν στο έγγραφο που υποτίθεται πως έστειλε το Μάρτη του 1959 προς τον Χρουστσόφ ο επικεφαλής της KGB Σεπέλιν ζητώντας του να καταστρέψει τα παραπάνω έγγραφα. Πέραν του γεγονότος ότι λείπει η σφραγίδα του ΚΚΣΕ και ο απαραίτητος για τέτοια έγγραφα αριθμός πρωτοκόλλου, γίνεται αναφορά στην «απόφαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΣΕ». Μικρή λεπτομέρεια: το 1940, όταν και υποτίθεται πως πάρθηκε η απόφαση για τη σφαγή στο Κατίν, δεν υπήρχε ΚΚΣΕ αλλά ο πρόγονος του, το Κομμουνιστικό Κόμμα των μπολσεβίκων (ΚΚ-μπ). Την ονομασία ΚΚΣΕ (Ρώσ: Kommunisticheskaya Partiya Sovetskogo Soyuza) την πήρε μετά το 19ο Συνέδριο, το 1952.

Τα «απόρρητα έγγραφα», λοιπόν, της ομάδας Γιέλτσιν περιείχαν τόσο τραγικές παρατυπίες, εξόφθαλμα λάθη και γκάφες που δεν τα δέχθηκε (ως σοβαρά ντοκουμέντα) ούτε το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Σε κάθε δε περίπτωση, τόσο στο δικαστήριο όσο και στην πολωνική κυβέρνηση, η Μόσχα παρουσίασε πιστά «αντίγραφα» των υποτιθέμενων «απόρρητων εγγράφων». Τα αυθεντικά δεν παρουσιάστηκαν ποτέ μέχρι σήμερα – προφανώς γιατί δεν υπήρξαν ποτέ.

8ον: Για να ενισχύσουν την συκοφαντική τους εκστρατεία ενάντια στην Σοβιετική Ένωση, οι Ναζί και οι σύμμαχοι τους «ανάστησαν» νεκρούς, «ανακάλυψαν» ζωντανούς, κατασκευάζοντας έτσι ιστορίες για το δήθεν «σοβιετικό έγκλημα» στο Κατίν. Για παράδειγμα, δύο υποτιθέμενοι «νεκροί» του Κατίν (Μπεζάνεκ, Μποτούσκαγια), των οποίων απομνημονεύματα εκδόθηκαν στην Πολωνία, αποδείχθηκε ότι και ζωντανοί ήταν και καμία σχέση με την υπόθεση Κατίν δεν είχαν. Σε άλλες περιπτώσεις, οι έρευνες των Ναζί «ανακάλυπταν» νεκρούς με ολόκληρο τον… απαραίτητο εξοπλισμό: στολές, έγγραφα, ταυτότητες, ιδιόχειρες επιστολές, φωτογραφίες κλπ. Με ότι, δηλαδή, χρειάζονταν για να ταυτοποιηθούν και να βρεθούν τα αναγκαία ενοχοποιητικά στοιχεία ενάντια στους σοβιετικούς.

Πως γίνεται, όμως, μια μαζική εκτέλεση που- σύμφωνα με τη χιτλερική εκδοχή- έγινε μυστικά απ’ τους σοβιετικούς (και άρα έπρεπε να παραμείνει μυστική) να παράγει τόσα πολλά αποδεικτικά στοιχεία, τα οποία- τυχαία άραγε;- βρίσκονταν στα χέρια των Ναζί; Η απάντηση βρίσκεται στην ίδια την προσπάθεια των Ναζί να κατασκευάσουν προπαγανδιστικό υλικό και ντοκουμέντα αναγνώρισης για τα πτώματα της μαζικής εκτέλεσης που οι ίδιοι σχεδίασαν και εκτέλεσαν.

Χαρακτηριστικό είναι άλλωστε το δημοσίευμα των New York Times, στις 29 Ιούνη 1945. Το δημοσίευμα της εφημερίδας, σε ανταπόκριση από την Στοκχόλμη, έγραφε:

«Η ιστορία των μαζικών τάφων στο Κατίν, που δημιούργησε παγκόσμια αίσθηση δύο χρόνια πριν, ήταν κατασκευασμένη προπαγάνδα απ’ τους Γκέμπελς και Ρίμπεντροπ για να δημιουργήσουν ρήγμα στις σχέσεις Ρωσίας-δυτικών συμμάχων αναφέρει το ρεπορτάζ. Ένας κοντινός συνεργάτης του Χίμλερ, ο αρχηγός ταξιαρχίας των SS Σέλενμπεργκ, ανακοινώθηκε πως έδωσε αυτήν την πληροφορία κατά τη διάρκεια κατάθεσης στις συμμαχικές δυνάμεις στη Γερμανία την περασμένη Τρίτη. Ο Σέλενμπεργκ φέρεται να είπε πως 12.000 πτώματα συλλέκτηκαν από γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα έντυσαν με παραδοσιακές πολωνικές στρατιωτικές στολές ώστε να φαίνονται ως πολωνοί αξιωματικοί. Απόψε μια άλλη πληροφορία εστάλη από το Όσλο, όπου ο Έρικ Γιόχανσεν- πρόσφατα επαναπατρισμένος έγκλειστος του γερμανικού στρατοπέδου Sachsenhausen- αναφέρει μια ενδιαφέρουσα πληροφορία για τη γερμανική παραγωγή ψεύτικων εγγράφων που προορίζονταν για τα πτώματα των μαζικών τάφων του Κατίν.

Σύμφωνα με τον Γιόχανσεν, σε ένα ειδικό τμήμα του στρατοπέδου συγκέντρωσης που ήταν εντελώς απομονωμένο και σκληρά φυλασσόμενο από άντρες των SS, περίπου 40 με 60 εβραίοι έγκλειστοι κατασκεύαζαν τα ντοκουμέντα. Για το σκοπό αυτό τους παρείχαν τα καλύτερα εργαλεία ώστε να γίνει όσο το δυνατόν καλύτερη δουλειά. Έφτιαχναν διαβατήρια, γράμματα, κλπ, ακόμη και πορτοφόλια. Πριν το τέλος του πολέμου και την συνθηκολόγηση της Γερμανίας, όλα τα εργαλεία, τα μηχανήματα και το υπάρχον υλικό κατατράφηκαν και οι εβραίοι που εργάστηκαν γι’ αυτά εξοντώθηκαν ώστε να μη γίνει γνωστό το μυστικό» (New York Times, “Katyn graves story declared grim fraud”, 29 Ιούνη 1945, σελ.2).

Θα μπορούσαν κι’ άλλα πολλά να ειπωθούν για την κατασκευασμένη ναζιστική προβοκάτσια του Κατίν. Θα μπορούσαμε, φερ’ ειπείν, να προσθέσουμε την γραπτά εκπεφρασμένη (το 1944) άποψη του αμερικανού πρέσβη στη Μόσχα, Άβερελ Χάριμαν, σύμφωνα με την οποία «σε κάθε περίπτωση η σφαγή πραγματοποιήθηκε από τους Γερμανούς». Το ζητούμενο βρίσκεται αλλού.

Βρίσκεται στο βιασμό της ίδιας της ιστορίας από τους παραχαράκτες της. Με σκοπό να αμαυρωθεί, να απαξιωθεί στις συνειδήσεις των λαών το πρώτο εργατικό κράτος στον κόσμο, η ΕΣΣΔ και μέσω αυτής ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός. Σε αυτήν την κατεύθυνση, οι δυνάμεις του ιμπεριαλισμού, συνεπικουρούμενες από την αστική ιστοριογραφία, επιχειρούν να κάνουν το άσπρο μαύρο, να πλαστογραφήσουν, να παραχαράξουν, να αλλοιώσουν την ιστορική πραγματικότητα. Η «Σφαγή του Κατίν» αποτέλεσε και αποτελεί ένα από τα αγαπημένα θέματα των απανταχού αντικομμουνιστών, τόσο στο εξωτερικό όσο και στην Ελλάδα.

Μόνο που, όλοι αυτοί, λογαριάζουν χωρίς τους ξενοδόχους: την αλήθεια και τη μνήμη των λαών.