Γεννήθηκε το 1914 στο χωριό Βάγγου Αρκαδίας. Το ψευδώνυμο «Πέρδικας» το «κληρονόμησε» από τον πατέρα του στον οποίο οι συγχωριανοί του είχαν «κολλήσει» αυτό το παρατσούκλι, από τα παιδικά του χρόνια, επειδή αρεσκόταν να κυνηγάει πέρδικες.

Ο Πέρδικας τελείωσε δυο τάξεις του «Σχολαρχείου» (αντιστοιχεί στη ΣΤ τάξη Δημοτικού Σχολείου) και ασχολήθηκε με διάφορες εργασίες (αγρότης, κτηνοτροφή καρβουνιάρης, κ. ά).

Όταν οι Ιταλοί κήρυξαν τον πόλεμο στη χώρα μας υπηρετούσε τη στρατιωτική θητεία του στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα και πολέμησε τους Γερμανοφασίστες, όταν κι αυτοί εισέβαλαν στη χώρα μας, τον Απρίλη του 1941.

Τον Αύγουστο του 1941 οργανώθηκε στην Αντιστασιακή Οργάνωση «Νέα Φιλική Eταιρία» και το Νοέμβρη του 1941, μετά τη συγχώνευση της οργάνωσης αυτής με το ΕΑΜ έγινε μέλος του. Στις αρχές του 1942 έγινε μέλος του ΚΚΕ, του οποίου στέλεχος καθοδηγητικό, στην Επαρχία Μεγαλόπολης, ήταν ο αδελφός του Κώστας.

Ο Πέρδικας ήταν ΑνταρτοΕΠΟΝίτης, στο 11ο Σύνταγμα του ΕΑΑΣ, όταν οι αντί ΕΑΜίτες τες αντάρτες του ΕΣ (Ελληνικός Στρατός), με επικεφαλής το λοχαγό του προπολεμικού στρατού Τηλέμαχο Βρεττάκο, που καθοδηγούνταν από τους αξιωματικούς της «Αγγλικής Αποστολής» (είχαν πέσει με αλεξίπτωτα στις ορεινές περιοχές της Πελοποννήσου με κύριο στρατηγικό σκοπό να διαλύσουν τον ΕΑΑΣ, ακόμα και ένοπλα, επειδή ήταν δημιούργημα του ΚΚΕ) και κατά τη διάρκεια της ύπαρξης του ΕΣ δεν έριξαν ούτε μια ντουφεκιά κατά των κατακτητών, σκότωσαν με μπαμπεσιά τον αδελφό του Κώστα , απόφοιτο της Μέσης Εκπαίδευσης, και το γαμπρό του Νίκο Χρόνη

Μετά από το γεγονός αυτό, ο Πέρδικας, πικραμένος από το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα και αποφασισμένος να τιμωρήσει τους καθοδηγούμενους από τους Εγγλέζους εγκληματίες, λιποτάχτησε από τον ΕΑΑΣ και, έπειτα από λίγες εβδομάδες, κατάφερε να ανακαλύψει έναν από τους δολοφόνους, τον αξιωματικό του προπολεμικού στρατού Θανάση Οικονομόπουλο (ήταν κρατούμενος του ΕΑΑΣ μετά από την αιχμαλωσία του στην τελική σύγκρουση του ΕΛΑΣ με τον ΕΣ, που είχε ως αποτέλεσμα τη διάλυση της αντάρ­τικης αυτής οργάνωσης, του ΕΣ), ο οποίος ήταν Πρόεδρος του Στρατοδικείου που κατα­δίκασε σε θάνατο τον αδελφό του και το γαμβρό τον, και αιφνιδιάζοντας τους φρου­ρούς του «κρατητηρίου» (ένα Εκκλησάκι στην περιοχή του χωριού Γαρδίκι - Μεσση­νίας) τον σκότωσε και αμέσως παρουσιάστηκε σε τμήμα του ΕΛΑΣ Μεσσηνίας.

Μετά την απελευθέρωση της χώρας μας, τη «Συμφωνία της Βάρκιζας» και την παρά­δοση των όπλων του ΕΛΑΣ, ο Πέρδικας δεν παρέδωσε τον οπλισμό του και, με πρωτο­βουλία του, κατέφυγε στο βουνό Μαίναλο, όπου έζησε σ' όλη τη διάρκεια του Μονό­πλευρου Εμφύλιου, μαζί με άλλους καταδιωκόμενους αγωνιστές της Εθνικής Αντί­στασης (Γιάννης Πετρόπουλος ή Μαυρόγιαννης, Ηλίας Γιαννακούρας, Π. Κυριακό­πουλος ή Πιπίνος, Ηλίας Μάνδρος, Κώστας Παναγόπουλος, κ.ά.). Στην περίοδο αυτή (Μάρτης 1945 - Ιούλης 1946), τα μέλη της ομάδας αυτής των κατα-διωκόμενων αντιμετώπιζαν φοβερές δυσκολίες, ζούσαν κυριολεκτικά σαν αγρίμια μέσα στο δάσος, γι' αυτό, κάπου-κάπου, παραβίαζαν την κομματική γραμμή της παθητικής αυτοάμυνας και, με πρωτοπόρο πάντοτε τον Πέρδικα, που επέμενε «να αντιμετωπί­σουμε επιτέλους την τρομοκρατία της μοναρχοφασιστικής κυβέρνησης με αντιτρομο-κρατία γιατί αλλιώτικα θα μας σκοτώσουν όλους οι ταγματασφαλίτες», χτύπησαν ένοπλα τους χιτοσνμμορίτες του χωριού Παλιομοίρη και μια ομάδα χωροφυλάκων στην περιοχή του χωριού Τρίλοφο - Μεγαλόπολης.

Για τη δράση τους αυτή, που επικρίθηκε από τη Νομαρχιακή Επιτροπή Αρκαδίας του ΚΚΕ, οι Πέρδικας, Μαυρόγιαννης, Πιπίνος και Μάνδρος επικηρύχτηκαν από τη μοναρχοφασιστική κυβέρνηση της Αθήνας με ποσά από 20 έως 25 εκατομμύρια δραχμές για τον καθένα.

Το Μάρτη του 1947, η Ομάδα αυτή των καταδιωκόμενων αγωνιστών - «Ομάδα Πέρδι­κα», που είχε πάρει μέρος στη μάχη της Σπάρτης (13/02/1947), αποτέλεσε τον πυρήνα της δημιουργίας του Αρχηγείου Μαινάλου του Δημοκρατικού Στρατού Πελοποννήσου, με στρατιωτικό διοικητή τον Μανώλη Σταθάκη, αντισυνταγματάρχη του ΔΣΕ.

Το καλοκαίρι του 1947, ο Πέρδικας ήταν διοικητής λόχου. Το Φλεβάρη του 1948 ονο­μάστηκε ταγματάρχης του ΑΣΕ, με Διαταγή του Γενικού Αρχηγείου, και ανέλαβε διοι­κητής Τάγματος και τον Οκτώβρη τον 1948 ανέλαβε διοικητής του Αρχηγείου Μαινάλου.

Ο Πέρδικας συγκέντρωνε όλα τα χαρίσματα του Λαϊκού στρατιωτικού ηγέτη. Τον διέ­κρινε επιθετικό πνεύμα, ήταν ψύχραιμος, αποφασιστικός, τολμηρός στις αποφάσεις του στη διάρκεια της μάχης, κατείχε άριστα την αντάρτικη τακτική και την εφάρμοζε με αριστοτεχνικό τρόπο στη διάρκεια της μάχης, το κυριότερο όμως χάρισμα του ήταν η ικανότητα του να προσαρμόζεται εύκολα σε κάθε χώρο που θα βρισκόταν το τμήμα του, πραγματοποιώντας τους απαραίτητους ελιγμούς πάντοτε με επιτυχία, γιατί ήταν γνώ­στης της μορφολογίας τον εδάφους όλων των ορεινών περιοχών της Πελοποννήσου, ιδιαίτερα του Ανατολικού και Δυτικού Μαινάλου.

Στη διάρκεια του Εμφύλιου Πολέμου, ο Πέρδικας πήρε μέρος σε πολλές μάχες (Σπάρ­της, Δάρα, Διάλυση της διλοχίας Γαλανόπουλου, Τροπαίων, Καλαβρύτων, Λεχαινών, Ζαχάρως, Χαλανδρίτσας, Βλασίας, Πιάνας, κ.ά.), στις οποίες διακρίθηκε για την προ­σωπική του παλικαριά και τις διοικητικές του ικανότητες. Μετά τη μάχη της Δημητσάνας ανέλαβε διοικητής των Ομάδων Ελεύθερων Σκοπευτών.

Σκοτώθηκε σε ενέδρα χωροφυλάκων στις 16 Αυγούστου 1949, όταν πλησίασε σε μια γιάφκα, στην τοποθεσία «Συνέσοβα» του Μαινάλου και, αντί να συναντήσει εκεί τον ανθυπολοχαγό με τον οποίο είχε το «ραντεβού», έπεσε πάνω στους χωροφύλακες...

Στον αγώνα του Λαού μας για Λευτεριά, Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία για το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό έδωσαν τη ζωή τους και τα αδέλφια του Κώστας, Αλέξανδρος, Παναγιώτα και Γιαννούλα, καθώς και ο γαμβρός τον Ν. Χρόνης.


(από το βιβλίο του Αρίστου Καμαρινού Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ 1946-1949, εκδόσεις ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ)