Οι συζητήσεις για το ποιος θα αναλάμβανε τη διοίκηση της κατεχόμενης Ελλάδας είχαν ξεκινήσει πριν ακόμα από την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα. Τις ημέρες εκείνες της κατάρρευσης του παλιού κόσμου υπήρξαν και κάποιοι που αυτοπροτάθηκαν στους Γερμανούς, δηλώνοντας ότι είναι οι καλύτεροι για να οδηγήσουν τη χώρα στη γερμανική «Νέα Ευρώπη». Η πορεία αυτή, κατά την άποψή τους, θα ήταν προς το κοινό συμφέρον Ελλάδας και Γερμανίας. Ολοι τους βρίσκονταν πλησιέστερα στις Αρχές Κατοχής, είτε ως παλιοί γερμανόφιλοι πολιτικοί όπως ο Τουρκοβασίλης είτε ως ηγέτες φασιστικών ελληνικών κομμάτων όπως ο Μερκούρης ή ο Γιάνναρος (του οποίου η υποψηφιότητα εξετάστηκε σοβαρά, αφού προβαλλόταν ως ηγέτης του κυρίαρχου ελληνικού εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος με 100.000 υποστηρικτές). Κανείς όμως δεν κατάφερε τελικά να επιλεγεί από τους Γερμανούς για την ηγεσία της κατεχόμενης χώρας. Η αρχική γερμανική επιλογή ήταν μιας ομάδας αποτελούμενης κυρίως από στελέχη του ελληνικού Στρατού, που έτρεφαν βεβαίως συμπάθειες προς τη Γερμανία, αλλά ως μη πολιτικοί θα δημιουργούσαν λιγότερες αντιδράσεις και πολιτικές συζητήσεις στην Ελλάδα. Η κυβέρνηση Τσολάκογλου ανέλαβε την ανασύσταση του κρατικού μηχανισμού μέσω του οποίου θα διοικείτο η χώρα από τις Αρχές Κατοχής.
