Στα τέλη του 1942, η δυσμενής εξέλιξη του πολέμου για τους Ναζί έφερε τους κατοίκους των κατεχόμενων ευρωπαϊκών κρατών αντιμέτωπους με τον κίνδυνο της πολιτικής επιστράτευσης. Μέσω του μέτρου της πολιτικής επιστράτευσης οι Ναζί επιδίωκαν να καλύψουν τα κενά που άφηναν πίσω τους οι Γερμανοί εργάτες, οι οποίοι αναχωρούσαν για να πολεμήσουν τους Σοβιετικούς στο Ανατολικό Μέτωπο, με την αναγκαστική αποστολή εργατών από τις κατεχόμενες ευρωπαϊκές χώρες προς εργασία στα γερμανικά εργοστάσια. Έτσι, οι ξένοι εργάτες στη χιτλερική Γερμανία αυξήθηκαν από 301.000 άτομα το 1939 σε 7.126.000 το 1944, φτάνοντας το 20% του συνολικού εργατικού δυναμικού.



Η Ελλάδα ήταν η μοναδική χώρα στην οποία δεν εφαρμόστηκε το μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης.



Ο λόγος ήταν ο πλήρης αιφνιδιασμός των αρχών κατοχής και της ελληνικής δωσίλογης κυβέρνησης, από τη σφοδρότητα της αντίδρασης του ελληνικού λαού.





Από τις 25 Φεβρουαρίου έως τις 5 Μαρτίου 1943, κατά τη διάρκεια «του δεκαήμερου της εξέγερσης», το ΕΑΜ οργάνωσε αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις (απεργίες, διαδηλώσεις), με τη συμμετοχή χιλιάδων Αθηναίων.



Η Αντίσταση κατά της πολιτικής επιστράτευσης κορυφώθηκε όταν στις 5 Μαρτίου 1943 οι διαδηλωτές κατάφεραν να εισβάλλουν στο Υπουργείο Εργασίας και να κάψουν τις καταστάσεις με τα προσωπικά στοιχεία περίπου 80.000 υποψήφιων πολιτών προς επιστράτευση.