Julius Fucik - ο γελαστός και χαρούμενος ήρωας επαναστάτης κομμουνιστής και δημοσιογράφος
 
ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΑΣ ΑΓΑΠΗΣΑ. ΑΓΡΥΠΝΑΤΕ
Ο Γιούλιους Φούτσικ γεννήθηκε στις 23 Φλεβάρη 1903 στην εργατική συνοικία της Πράγας Smichov από γονείς εργάτες, που αγαπούσαν ιδιαίτερα το τραγούδι και τη μουσική

Τα πρώτα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στην Πράγα και από το 1913 έζησε στην πόλη PLEZN (Pilsen=Πίλσεν), όπου εργάζονταν ο πατέρας του. Έτσι απ' την εργατική συνοικία της Πράγας βρέθηκε κοντά στους εργάτες του εργοστασίου Σκόντα της πόλης Πίλσεν, όπου ο πατέρας είχε κληθεί ως στρατιώτης, όταν ξέσπασε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος. να δουλέψει.

Ο νεαρός Γιούλιους Φούτσικ έζησε τα σκληρά χρόνια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου τη φτώχεια, την πείνα και την εξαθλίωση των εργατών της πόλης Πίλσεν. Τα επαναστατικά γεγονότα της πολυτάραχης εκείνης περιόδου της δεύτερης δεκαετίας του 20ου αιώνα και πρώτα απ' όλα η Προλεταριακή Επανάσταση του Οχτώβρη επηρέασαν άμεσα τους εργάτες των εργοστασίων της πόλης και ιδιαίτερα εκείνους του εργοστασίου "Σκόντα" που αγωνίζονται ενάντια στον πόλεμο, την εκμετάλλευση και την καταπίεση, αλλά και τον νεαρό Γιούλιους που 15χρονος συμμετέχει στην Πρωτομαγιάτικη διαδήλωση παίρνοντας μαζί του σ' αυτή το μεγαλύτερο μέρος των συμμαθητών της τάξης του. Εκεί γνώρισε και την αλληλεγγύη μεταξύ των εργατών και τον προλεταριακό διεθνισμό αφού σ' αυτό το εργοστάσιο εργάζονταν τσέχοι, πολωνοί, ούγγροι, κροάτες, γερμανοί, κλπ.

Μαθητής ακόμα το 1920 ο νεαρός Γιούλιους εκδίδει το περιοδικό "Πράβδα" που έγινε αργότερα, όταν απ' τους αριστερούς σοσιαλδημοκράτες, προήλθε το 1921 το Κομμουνιστικό Κόμμα της Τσεχοσλοβακίας, εφημερίδα της περιοχής Πίλσεν του Κόμματος.

Το φθινόπωρο του 1921 πηγαίνει για σπουδές φιλοσοφίας στην Πράγα και το 1925 αρχίζει να γράφει στη "Rude Pravo", Κεντρικό Όργανο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Τσεχοσλοβακίας.

Μετά το ιστορικό V Συνέδριο (Φλεβάρης 1929) του Κομμουνιστικού Κόμματος της Τσεχοσλοβακίας και την εκλογή στην καθοδήγηση του μπολσεβίκου Klement Gottwald, ο Γιούλιους Φούτσικ αναλαμβάνει πολιτικός συντάκτης της "Rude Pravo" αρθρογραφώντας σ' αυτή όχι μόνο για πολιτικά θέματα μα και για θεατρικά, λογοτεχνικά και θέματα τέχνης.

Το 1930 στέλνεται παράνομα στη Σοβιετική Ένωση μαζί με 4 εκπροσώπους εργατών. Έμεινε εκεί 4 μήνες ταξιδεύοντας σχεδόν σ' ολόκληρη τη μεγάλη χώρα. Στις 9 Αυγούστου 1930 έγραφε για το ταξίδι του: "ποτέ δεν ένοιωσα τόσο ελεύθερος... Εδώ είναι θαυμάσια και αυτό που εδώ βλέπω είναι περισσότερο απ’ ότι είχα τολμήσει να περιμένω".

Μετά την επιστροφή του από τη Σοβιετική Ένωση κατενθουσιασμένος από τα επιτεύγματα της πρώτης σοσιαλιστικής χώρας μίλησε σε πολλές συγκεντρώσεις εργατών και έγραψε άρθρα στη "Rude Pravo" και σε πολλές άλλες εφημερίδες. Συνελήφθηκε από την αστυνομία για το παράνομο ταξίδι του αλλά και για τις εντυπώσεις του από τη Σοβιετική Ένωση.

Το 1930 πηγαίνει στρατιώτης αλλά μετά από λίγο διώχνεται σαν ανεπιθύμητος κομμουνιστής. Το 1931 συλλαμβάνεται στο Βερολίνο για παράνομη δράση και κρατείται πολλές μέρες.

Το φθινόπωρο του 1932 ξανακλήθηκε στο στρατό, αλλά δεν επιτρέπεται να γίνει αξιωματικός επειδή ήταν κομμουνιστής και κρατήθηκε σε απομόνωση.

Απολύθηκε το Σεπτέμβρη του '33 και έδρασε παράνομα ως τον Αύγουστο του 1934 που το Κόμμα τον έστειλε σαν ανταποκριτή του Κεντρικού Οργάνου "Rude Pravo" στη Σοβιετική Ένωση. Έμεινε εκεί περίπου δυο χρόνια. Επέστρεψε το 1936 και έδρασε πάλι στην παρανομία σαν συντάκτης της "Rude Pravo".

Όταν στις 15 Μάρτη του 1939 η προδοσία του Μονάχου επισφραγίστηκε με την κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας απαγορεύτηκαν οι εφημερίδες και το ΚΚ Τσεχοσλοβακίας. Ο Γιούλιους Φούτσικ συνεχίζει την παράνομη επαναστατική του δράση και τον Ιούνη του 1940 η Γκεστάπο τον αναζητεί στις πόλεις Πίλσεν και Πράγα για να τον συλλάβει .

Μετά την σύλληψη της Κεντρικής Καθοδήγησης του Κομμουνιστικού Κόμματος της Τσεχοσλοβακίας την άνοιξη του1941, συγκροτείται νέα καθοδήγηση, στην οποία συμμετέχει και ο Γιούλιους Φούτσικ, επιφορτισμένος με το καθήκον της πολιτικής διεύθυνσης και προπαγάνδας του τύπου. Εκδίδει παράνομα τη " Rude Pravo " και άλλα παράνομα έντυπα, αλλά και πολλές προκηρύξεις ενάντια στους χιτλερικούς κατακτητές. Στην παράνομη προκήρυξη "Η 1η Μάη 1941" ο Γιούλιους Φούτσικ γράφει: "ναι, βρισκόμαστε κάτω από τη γη, όχι όμως σαν θαμμένοι νεκροί, αλλά ως σπόρος της σοσιαλιστικής σοδειάς που ανατέλλει σαν ανοιξιάτικος ήλιος σ' όλο τον κόσμο. Η 1η Μάη είναι ο προάγγελος αυτής της άνοιξης. Της άνοιξης του ελεύθερου ανθρώπου, της άνοιξης των εθνών και της συναδέλφωσης τους, της άνοιξης ολόκληρης της ανθρωπότητας. Αυτό το φως ατενίζουμε σήμερα στο σκοτάδι κάτω απ' τη γη: τη νίκη της ελευθερίας, τη νίκη της ζωής, τη νίκη των καλύτερων ονείρων του ανθρώπινου πνεύματος. Τη νίκη του σοσιαλισμού!".

Ο Γιούλιους Φούτσικ συλλαμβάνεται απ' τη Γκεστάπο στις 24 Απρίλη 1942 στην Πράγα και κλείνεται στις φυλακές Pankrac στο κελί Νο 267 ως την άνοιξη του 1943. Τη σύλληψη του την περιγράφει στο περίφημο βιβλίο του "Ρεπορτάζ κάτω απ' την κρεμάλα", που έγραψε κρυφά στις φυλακές του Pankrac της Γκεστάπο, το χειρόγραφο του οποίου διέσωσε ο φύλακας Κολίνσκι, ο οποίος του είχε προμηθεύσει χαρτί και μολύβι. Τον κατέδωσε, όπως έγινε γνωστό αργότερα, το 1952 στις δίκες των συνωμοτών, ένας χαφιές που είχε εισχωρήσει στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Τσεχοσλοβακίας.

Ο Γιούλιους Φούτσικ όταν περίμενε από ώρα σε ώρα το θάνατο στη φυλακή του Pankrac και παράτα φριχτά βασανιστήρια της Γκεστάπο έγραφε: "δεν λυπάμαι για τίποτε. Ότι ήταν στις δυνάμεις μου το εκπλήρωσα και το εκπλήρωσα ευχάριστα". Και στη γυναίκα του όταν συναντήθηκαν στη φυλακή είπε: "ξέρω, ότι πηγαίνω στο θάνατο. Θ' έπρεπε να γίνει κάποιο θαύμα για να τον αποφύγω. Και θαύματα δεν γίνονται. Πίστεψε με, ότι καθόλου δεν σκέφτομαι το θάνατο". Μεταφέρεται από την Πράγα στις φυλακές του Βερολίνου και στις 25 Αυγούστου 1943 καταδικάζεται σε θάνατο απ' το ναζιστικό δικαστήριο.

Ο J. Reznik στο βιβλίο του "Η τελευταία μάχη του Γιούλιους Φούτσικ" γράφει ότι όταν ρωτήθηκε στο δικαστήριο από τον πρόεδρο Freisler: "παραδέχεστε, ότι εσείς με τις πράξεις σας βοηθήσατε τους εχθρούς του Ράϊχ, τη μπολσεβίκικη Ρωσία;", απάντησε περήφανα στους ναζιστές δικαστές: "Ναι, βοήθησα τη Σοβιετική Ένωση, βοήθησα τον κόκκινο στρατό. Κι' αυτό είναι το καλύτερο, που προσέφερα κατά τη διάρκεια της 40χρονης ζωής μου". Και συνεχίζοντας είπε: "έγινα κομμουνιστής στην Τσεχοσλοβακική Δημοκρατία, επειδή δεν μπορούσα και ούτε ήθελα να συμβιβαστώ με το καπιταλιστικό σύστημα. Είμαι πεπεισμένος ότι μετά απ' αυτόν τον πόλεμο αρχίζει μια νέα εποχή. Γι' αυτό άρχισα να δουλεύω παράνομα για να βοηθήσω το λαό μου και ταυτόχρονα να διωχθούν οι κατακτητές και μαζί τους οι προδότες της κυβέρνησης του προτεκτοράτου. Όμως δεν επιδιώκω μόνο αυτό. Ο αγώνας μας θα έχανε το νόημα του, όταν μετά την απελευθέρωση θα οδηγούμασταν πάλι σ' εκείνη την εξουσία που οδήγησε το λαό μου στην καταστροφή και η οποία έδινε όρκους πίστης αλλά ήδη πολύ πριν το 1938 προετοίμαζε την προδοσία. Θα ήταν ανόητο αν οι ίδιοι, πολιτικά τυφλωμένοι βρεθούν μετά από λίγο στην ηγεσία της χώρα μου. Μ' άλλα λόγια, η παράνομη επαναστατική μου δράση αποσκοπούσε στην κατάκτηση της πραγματικής ελευθερίας για το λαό, στην προετοιμασία της νίκης για το μελλοντικό Τσεχοσλοβάκικο σοσιαλιστικό κράτος".

Και όταν εξοργισμένος ο ναζιφασίστας δικαστής Freisler έτρεμε κραυγάζοντας και χτυπώντας τα πόδια του, ο Φούτσικ χωρίς να διακόψει συνέχισε: "τώρα θα ανακοινωθεί η απόφαση. Ξέρω, ότι θα είναι θάνατος γι' αυτόν τον άνθρωπο. Η κρίση μου για σας έχει εκφραστεί. Σ' αυτή βρίσκεται γραμμένο με το αίμα όλων των τίμιων ανθρώπων του κόσμου: Θάνατος στο φασισμό, θάνατος στην καπιταλιστική σκλαβιά! Ζωή στους ανθρώπους! Το μέλλον ανήκει στον Κομμουνισμό!".

Δυο βδομάδες αργότερα, στις 8 Σεπτέμβρη του 1943, δολοφονείται στις φυλακές του Βερολίνου στην Bloetzensee. Στη διαδρομή για την εκτέλεση τραγούδησε τη Διεθνή, θυμίζοντας στους προλετάριους ότι έγραφε στις 19.5.1943 μέσα στη φυλακή: "ζήσαμε για τη χαρά, για τη χαρά μπήκαμε στον αγώνα και γι' αυτήν πεθαίνουμε. Και ποτέ η λύπη ας μη συνδεθεί με τ όνομα μας".

Ο γελαστός ήρωας του προλεταριάτου Γιούλιους Φούτσικ είχε διαμορφωθεί μέσα στη φωτιά της σκληρής ταξικής πάλης σε μια κορυφαία μορφή δημοσιογράφου, σ' ένα κορυφαίο επαναστάτη κομμουνιστή δημοσιογράφο - παράδειγμα για όλους τους δημοσιογράφους του διεθνούς προλεταριάτου - με βαθιά γνώση του μαρξισμού, ευρεία και πολύπλευρη μόρφωση, όπως δείχνουν τα άρθρα, οι πολεμικές, οι λογοτεχνικές κριτικές και οι μελέτες του. Η συνεχής μελέτη βιβλίων και η επιστημονική γνώση δεν είχαν για τον Γιούλιους Φούτσικ ούτε το νόημα της "γνώσης για τη γνώση" ούτε την αυτoϊκανοποίηση και την επίδειξη: ήταν γνώσεις-όπλα για την καλύτερη και επιτυχή διεξαγωγή της ιδεολογικοπολιτικής ταξικής πάλης στην υπηρεσία πάντα της υπεράσπισης των ταξικών συμφερόντων και των σκοπών του προλεταριάτου: την επαναστατική βίαιη ένοπλη ανατροπή του καπιταλισμού, την καταστροφή του αστικού κράτους, την εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας.

Ο ήρωας του τσεχοσλοβάκικου λαού και όλων των λαών του κόσμου διακρίνονταν για την απλότητα και την τιμιότητα του, για την επαναστατική του συνέπεια και την ακατάπαυστη επαναστατική του δράση που του έδινε το υψηλότερο νόημα στη ζωή του και συνάμα τον γέμιζε με ικανοποίηση, του δινε χαρά, γέλιο, δύναμη και αισιοδοξία στη διαρκή επαναστατική πάλη.

Ο επαναστάτης κομμουνιστής, ο φλογερός μαχητής, ο γελαστός ήρωας Γιούλιους Φούτσικ - αυτός που αγαπούσε και τραγουδούσε όσο κανένας άλλος τη ζωή - θυσίασε ευχάριστα τη ζωή του για την απελευθέρωση του προλεταριάτου και των λαών απ' το ναζιφασισμό και την καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική σκλαβιά. Η ζωντανή, χαρούμενη, γελαστή ηρωική του μορφή θα μείνει για πάντα στις καρδιές των προλετάριων όλων των χωρών.

Το περίφημο έργο του "Ρεπορτάζ κάτω απ' την κρεμάλα" έγινε γνωστό σ' όλες τις γωνιές της γης και ως το 1953 είχε μεταφραστεί σε 50 γλώσσες, μαζί και στα ελληνικά. Γι' αυτό το βιβλίο τιμήθηκε στο 2ο παγκόσμιο συνέδριο ειρήνης στη Βαρσοβία (1950) με το ανώτατο διεθνές βραβείο ειρήνης. "Στο "Ρεπορτάζ κάτω απ' την κρεμάλα" αντανακλούνται όπως σε μια κρυστάλλινη πηγή όλες οι μεγάλες αρετές, από τις οποίες ξεπήδησε ο ηρωισμός του Γιούλιους Φούτσικ: η ανθρώπινη απλότητα και τιμιότητα του, το γέλιο και η χαρά ενός κομμουνιστή, η αγάπη του στη Σοβιετική Ένωση και η βεβαιότητα του στην πίστη της νίκης πάνω στο φασισμό. Από τη σοφία της διδασκαλίας του Λένιν και του Στάλιν, από την αξεπέραστη παγκόσμια στρατιά του κομμουνιστικού κινήματος αντλούσε ο Γιούλιους Φούτσικ την υπεράνθρωπη δύναμη να γράψει αυτό το έργο" (Gusta Fucikova, Μάης 1953).

Ο Γιούλιους Φούτσικ, το "γελαστό παιδί" της εργατιάς, με το ηρωικό παράδειγμα του θα φωτίζει πάντα το δρόμο όλων των προλετάριων επαναστατών του κόσμου.
http://anasintaxi.blogspot.gr

Απολογία του κομμουνιστή Αλβανού Ακίνδυνου, ηγετικού στελέχους της ΟΠΛΑ Θεσσαλονίκης, στο έκτακτο Στρατοδικείο. Ο Αλβανός Ακίνδυνος καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε στις 17 Οκτωβρίου 1947 στις 6.40 πίσω απ' τις φυλακές Επταπυργίου. Συνολικά καταδικάστηκαν τότε 52 από τους κατηγορούμενους σε θάνατο, από τους οποίους οι 47 εκτελέστηκαν πίσω από τις φυλακές Γεντί Κουλέ.

Η απολογία είναι παρμένη από το βιβλίο του Τ. Α. Κατσαρού: <<Μια απόφαση, να μάχομαι μέχρι το τέλος. Στενή αυτοάμυνα ΟΠΛΑ 1946-47>>, Καβάλα 2003.

Πρόεδρος: «Κατηγορούμενε, γνωρίζεις την κατηγορία σου. Τι απολογείσαι;»

Κατηγορούμενος: «Είμαι από το χωριό Αγία Παρασκευή Μυτιλήνης. Το 1932 οργανώθηκα στο ΚΚΕ γιατί είναι κόμμα της εργατικής τάξης. Είμαι εργάτης και συλλογικά ανήκω σ’ αυτό. Από τότε που οργανώθηκα στο κόμμα, με την καθοδήγησή του, πάλεψα για την εξυπηρέτηση του εργαζόμενου λαού και για ζητήματα του χωριού, κυρίως για τους ακτήμονες. Σαν πρόεδρος του Συνεταιρισμού ακτημόνων, πάλεψα να πάρω τα τσιφλίκια, τα ανταλλάξιμα. Η δουλειά μου αυτή χαρακτηρίστηκε αναρχική και εκτοπίστηκα ένα χρόνο στη Σύκινο. Πάλεψα επίσης ενάντια στους φόρους και τους φοροεισπράκτορες που έρχονται και πανικοβάλουν τον κόσμο. Παλέψαμε για την αναστολή των ενταλμάτων, για να τα πληρώσουν οι αγρότες όταν θα έχουν συγκομιδή.

Η αναστολή πέτυχε, αλλά εγώ φυλακίστηκα επτά μήνες για αντίσταση κατά της αρχής. Οι δυο φυλακίσεις μου δεν προήλθαν από την προσπάθειά μου να ευνοήσω το άτομό μου, αλλά γιατί πάλευα για την καλυτέρευση της ζωής της τάξης που υπηρετεί το συμφέρον του λαού, γιατί έτσι θα βελτίωνα και το ατομικό μου συμφέρον.

Την 4η Αυγούστου περνώ όλα τα βασανιστήρια της Ασφάλειας και κλείνομαι στο κάτεργο της Ακροναυπλίας, στην Ελληνική Βαστίλη. Με έκλεισαν μέσα επ’ άριστον, έως ότου κάνω δήλωση. Κάθισα επτά χρόνια. Δεν αναγνώρισα την κυβέρνηση. Δεν αποκήρυξα τον κομμουνισμό, γιατί πίστευα και πιστεύω ότι μονάχα μ’ αυτόν θα ζήσει ο λαός την καλυτέρευση της ζωής που περιμένει. Μέσα στην Ακροναυπλία ήμασταν αρκετοί κομμουνιστές, περίπου χίλιοι. Όμως, απ’ όσους πέρασαν, μόνο εξακόσιοι επιβίωσαν. Οι άλλοι πέθαναν από φυματίωση και άλλες αρρώστιες.

Όταν μας χτύπησε ο Ιταλικός φασισμός, και εισέβαλαν στην πατρίδα μας, ζητήσαμε από την κυβέρνηση να μας βγάλει για να πολεμήσουμε. Κάναμε υπόμνημα όλοι οι φυλακισμένοι γι’ αυτό το σκοπό. Αντί γι’ αυτό, ενίσχυσαν τη φρουρά και μας φύλαγαν ακόμη πιο σίγουρα.

Στο μέτωπο πολέμησαν δυο αδέλφια μου. Ο ένας σκοτώθηκε.

Εδώ πρέπει να τονίσω και το ανοιχτό γράμμα του αρχηγού Νίκου Ζαχαριάδη, που καλούσε τον ελληνικό λαίο, τους κομμουνιστές και κάθε σπίτι, να γίνει φρούριο για να διώξουν τον εισβολέα. Και αυτό είναι κάτι που χαρακτηρίζει τους κομμουνιστές. Αναγνωρίσαμε την κυβέρνηση, παρόλο που μας είχε μέσα. Θέλαμε να πολεμήσουμε για την πατρίδα. Αυτό το τονίζω, γιατί δείχνει τον πατριωτισμό των κομμουνιστών και για να δείξω ότι δεν ήμασταν όπως θέλουν να μας χαρακτηρίζουν.

Η φρουρά έρχεται σε επαφή με τους πρώτους Γερμανούς αλεξιπτωτιστές που ήρθαν, με σκοπό να μας παραδίνει έναν-έναν. Μας φύλαγαν χωροφύλακες, παρά τους βομβαρδισμούς που γίνονταν στο λιμάνι. Οι βομβαρδισμοί ήταν συχνοί επειδή έφευγαν από κει τα Αγγλικά πλοία. Παρέδωσαν στους Γερμανούς δυο χιλιάδες κομμουνιστές στις φυλακές, στα ξερονήσια και στα στρατόπεδα και τον αρχηγό μας, Νίκο Ζαχαριάδη, από την Ασφάλεια. Όταν ήρθαν και άλλα στρατεύματα και οι Ιταλοί οχύρωσαν το μέρος, επειδή ήταν λιμάνι και για να μην κάνουν αποβίβαση οι Εγγλέζοι, διέλυσαν το στρατόπεδο κι εμάς, που ήμασταν μέσα στα οχυρά, μας έστειλαν όλους σε άλλα στρατόπεδα. Μάλιστα έβγαλαν άτομα από τα στρατόπεδα και τα τουφέκισαν, γιατί έγιναν σαμποτάζ από το ΕΑΜ σε ένα εργοστάσιο.

Εμένα μαζί με άλλους μας μετέφεραν στη «Σωτηρία», σε ένα ξεχωριστό μέρος που είχαν κάνει σαν φυλακή και μας φύλαγαν εκεί. Δε βγαίναμε καθόλου. Αυτή η δουλειά γίνεται το 1943. Κάθισα εκεί δυο μήνες και με τη βοήθεια του Εφεδρικού ΕΛΑΣ Αθηνών, δραπετεύσαμε και φύγαμε, καθείς για εκεί που τον καλούσε το καθήκον.

Εγώ μαζί με άλλους, τράβηξα για τη Μακεδονία και ανέβηκα στην ελεύθερη Ελλάδα. Οργάνωσα το νοσοκομείο ανταρτών στο χωριό Αβδέλλες και από κει πέρασα στη Βέροια, στο Γιδά, στη Νάουσα, κλπ.

Εδώ πρέπει να τονίσω πως σ’ αυτή την περίοδο, με την εισβολή των κατακτητών, παρουσιάζεται κατάσταση πανικού και ο λαός δεν ξέρει από ποιον να ζητήσει συμβολή, τι πρέπει να κάνει. Η κυβέρνηση με το βασιλιά και την ακολουθία της, τραβάνε για το Κάιρο. Άλλοι πλουτοκράτες κοιτάνε να γλιτώσουν. Άλλη μερίδα έχει μια παθητικότητα και δίνει μια απογοήτευση στο λαό. Άλλη μερίδα είναι φασιστική, όπως η 5η φάλαγγα που πρόδωσε και το στρατό».