Του Σήφη Ζαχαριάδη. Ο Σήφης Ζαχαριάδης γεννήθηκε στη Μόσχα στις 24-12-1950. Είναι γιος του Νίκου Ζαχαριάδη από τον δεύτερο γάμο του με τη Ρούλα Κουκούλου. Εζησε στη Ρουμανία έως 5 ετών και στη συνέχεια στην ΕΣΣΔ. Ζει μόνιμα στην Ελλάδα από το 2002.
Πηγή: efsyn.gr

Την 1η Αυγούστου του 1973, ο Νίκος Ζαχαριάδης πέρασε για πάντα στην Ιστορία. Από τότε, και κυρίως από το 1991 που έγιναν γνωστές οι συνθήκες του θανάτου του, έχει ξεκινήσει μια ολόκληρη φιλολογία και παραφιλολογία γύρω από τον θάνατό του.
Αλλοι μένουν απλά στο γεγονός ότι αυτοκτόνησε, ότι δηλαδή ο ίδιος έθεσε τέρμα στη ζωή του. Αλλοι αμφισβητούν την αυτοκτονία και πιστεύουν ότι δολοφονήθηκε από τους Σοβιετικούς και συγκεκριμένα από την KGB. Και οι μεν και οι δε είναι εντελώς μακριά από την αλήθεια.
Αν εξετάσουμε σε βάθος και με όλα τα δεδομένα, η «αυτοκτονία» του Νίκου Ζαχαριάδη δεν είναι επί της ουσίας αυτοκτονία με την κλασική έννοια του όρου. Δεν είναι όμως και δολοφονία με τον τρόπο που ορίζουμε μια δολοφονία. Είναι κάτι πιο σύνθετο, κάτι πιο ουσιαστικό, κάτι πιο πολιτικό. Βαθιά πολιτικό. Είναι η τελευταία μεγάλη πολιτική πράξη ενός ανθρώπου που ήταν ώς το τέλος κομμουνιστής, ώς το τέλος επαναστάτης, ώς το τέλος πατριώτης, ώς το τέλος συνεπής με τα πιστεύω και τις αρχές του.
Ο αναγνώστης ίσως δει με υποψία αυτό που λέω. Κι ίσως πει: «Ο γιος του τα λέει. Σεβαστό να μιλάει ένας γιος έτσι για τον πατέρα του, αλλά η αλήθεια μάλλον βρίσκεται κάπου αλλού». Σε μια τέτοια ένσταση θα απαντούσα: Περισσότερο απ’ όλους την αλήθεια την έχω ανάγκη εγώ. Κι έχω κοπιάσει πολύ αναζητώντας την. Σ’ όλη μου τη ζωή προσπάθησα να μην αδικήσω κανέναν, ακόμη κι αν αυτός ήταν άνθρωπος που μισούσε τον πατέρα μου. Γνώρισα πολλούς που τον μισούσαν κι ακόμη περισσότερους που τον λάτρευαν.
Τα αισθήματα -καλά ή κακά- ανήκουν στη σφαίρα των ανθρώπινων σχέσεων. Ο Νίκος, όμως, έχει περάσει στην Ιστορία. Κι η Ιστορία είναι επιστήμη. Στις επιστήμες, τα αισθήματα δεν αποτελούν ούτε μέθοδο ούτε κριτήριο εξακρίβωσης της αλήθειας. Αν επομένως θέλουμε την αλήθεια, δεν μπορούμε να ακολουθούμε τα συναισθήματα των ανθρώπων αλλά τον δρόμο της επιστήμης.
Ας δούμε, επομένως, την πορεία του Νίκου Ζαχαριάδη προς τον θάνατο με τα ψυχρά στοιχεία της Ιστορίας. Τα αδιαμφισβήτητα ντοκουμέντα.

Τι λένε τα ντοκουμέντα
Στις 26 Ιουνίου του 1973 ο Ν. Ζαχαριάδης έστειλε προς την Κ.Ε. του ΚΚΣΕ το γνωστό γράμμα με το οποίο για πρώτη φορά προανήγγειλε ότι θα αυτοκτονήσει στην περίπτωση που δεν γίνονταν δεκτά τα αιτήματά του. Στο γράμμα εκείνο, ο Νίκος ανέφερε ότι ήταν η τελευταία φορά που απευθυνόταν στο σοβιετικό κόμμα.
Και κατέληγε ως εξής: «Σήμερα, ύστερα απόλα αφτά, δηλώνω ότι αν δεν αρθούν ΟΛΑ τα μέτρα περιορισμού, εξορίας, στέρησης ελευθερίας μετακίνησης και αναχώρησης απτή Σοβ. Ενωση κτλ. κτλ. που εφαρμόζονται ενάντιά μου, τότε την 1η Αυγούστου 1973, σαν έκφραση έσχατης ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ, θ’ αφτοκτονήσω. Αν υπάρξει απάντησή σας να μου μεταβιβαστεί μονάχα με το γιο μου Σηφάκο (Αλέξη)».
Οπως προκύπτει από παλιότερα υπομνήματά του προς την ηγεσία του ΚΚΣΕ, ο Ν. Ζαχαριάδης απαιτούσε βασικά τρία πράγματα: α) Να σταματήσει η εξορία του. β) Να του δοθεί καθεστώς πολιτικού πρόσφυγα και ελεύθερη μετακίνηση στην ΕΣΣΔ. γ) Να του δοθεί διαβατήριο για να μπορεί να ταξιδέψει εκτός Σοβιετικής Ενωσης όπου και όποτε το επιθυμούσε.
Υπήρχε και ένα αντίγραφο του γράμματος της 26 Ιουνίου 1973, προς την Κ.Ε. του ΚΚΣΕ, που προοριζόταν για μένα και την αδελφή μου Ολγα. Το αντίγραφο αυτό είχε την εξής προσθήκη: «Το κουφάρι μου το κληροδοτώ στους Μπρέζνιεφ, Κολιγιάννη, Φλωράκη και Σία. Χαλάλι τους…». Γι’ αυτή την προσθήκη έχει επίσης αναπτυχθεί μια ολόκληρη φιλολογία και παραφιλολογία. Σ’ αυτόν τον τόπο δεν έλειψαν ποτέ οι εκ του ασφαλούς δικαστές, που για δικούς τους πολιτικούς ή άλλους λόγους αξιοποιούν την προσθήκη για να δικάσουν καταπώς τους βολεύει.
Για το προαναφερόμενο γράμμα του Νίκου, ασφαλώς οι Σοβιετικοί δεν ενημέρωσαν ούτε εμένα ούτε την αδελφή μου. Ο πατέρας μου ήθελε να ενημερωθούμε μετά την 1η Αυγούστου του ’73. Κι εγώ τον επισκέφτηκα στο Σουργκούτ τρεις εβδομάδες πριν φύγει από τη ζωή, χωρίς να έχω ιδέα για όσα συνέβαιναν. Οι Σοβιετικοί ενημέρωσαν, όμως, την ηγεσία του ΚΚΕ. Την ενημέρωσαν μάλλον αργά, αρχές του τρίτου 10ήμερου του Ιουλίου του ’73. Αυτό δείχνουν τα στοιχεία που έχουμε υπόψη μας. Οπως φαίνεται από ένα σύντομο πρακτικό που δημοσίευσε ο Γρ. Φαράκος στο βιβλίο του «Μαρτυρίες και Στοχασμοί», το Π.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ συνεδρίασε στις 24 Ιουλίου του 1973 και αποφάσισε «ο σ. Κ. Λουλές να πάει στη ΣΕ και να συζητήσει το ζήτημα που προέκυψε με το Ζ.».